Η ιδανική αριστοφανική ερμηνεύτρια γεννήθηκε στην Αθήνα το 1914. Από πολύ μικρή ήξερε ποιος έπρεπε να είναι ο δρόμος της και τον ακολούθησε χωρίς επιφυλάξεις. Αφού σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στο Μουσικό Λύκειο Αθηνών πιάνο, απαγγελία και μουσική, έκανε την πρώτη της εμφάνιση στη σκηνή δίπλα στην Μαρίκα Κοτοπούλη το 1935, ερμηνεύοντας το ρόλο της μικρής ξαδέρφης στο έργο του Ρούντολφ Μπεζιέ «Μις Μπα». Την ίδια εποχή ο Άλκης Θρύλος έγραψε:
«…Ξεχωριστά θέλω να αναφέρω τη δ. Αρώνη. Είναι μια νέα ηθοποιός που πρωτοεμφανίστηκε στη «Μις Μπα». Οι κινήσεις της και οι τόνοι της φωνής της είναι κάποτε πολύ επιζητημένοι και υπερβολικοί, αλλ’ έδειξε ότι έχει μεγάλη ζωτικότητα κι αξιοπρόσεκτο ταλέντο, και νομίζω ότι μπορούμε να περιμένουμε πολλά από την εξέλιξή της…». (2)
{smoothgallery timed=true}
{mosimage}Ο κριτικός δε διαψεύστηκε, η Μαίρη Αρώνη έδωσε πολλά στα σαράντα επτά χρόνια της θεατρικής της καριέρας. Αφού έμεινε τέσσερα χρόνια δίπλα στην Μαρίκα, ακολούθησε άλλη μια τετραετία δίπλα στον Κώστα Μουσούρη (1940-1944), παίζοντας στα έργα:
- «Η ζωή συνεχίζεται» των Αλ. Σακελλάριου-Χρ. Γιαννακόπουλου
- «Όταν οι γυναίκες αγαπούν» του Φλ. Μπάρκλεϊ
- «Εκείνη τη νύχτα» του Λ.Ζιλάχυ
- «Ο τελευταίος χορός» του Γ. Βάζαρυ
- «Αρχισιδηρουργός» του Ζ. Ονέ, κ.ά.
Είχε πλέον φτάσει η ώρα να δημιουργήσει το δικό της θίασο. Έτσι κι έγινε. Σε συνεργασία με τον Δημήτρη Χορν ανέβασε:
- το έργο του Νίκου Τσιφόρου «Η πινακοθήκη των ηλιθίων»
- «Τα τρία βαλς» του Γ. Στράους
- «Μπροστά στο καθρέφτη» του Λ. Φοντόρ
- και τη «Δικτατορία Γυναικών» των Χέλλερ – Σκουτζ.
Αμέσως μετά, σε συνεργασία και με την ξαδέρφη της Βάσω Μανωλίδου, παρουσίασε στο θέατρο «Πάνθεον» τα έργα:
- «Η θυσία» του Πωλ Κλωντέλ
- «Δωδέκατη νύχτα» του Σαίξπηρ
- «Σκωτσέζικα ακρογιάλια» της Ντόντυ Σμιθ
και στη συνέχεια, σε περιοδεία που πραγματοποίησαν στην Αίγυπτο, ανέβασαν έργα στα οποία εμφανιζόταν πότε η Μανωλίδου και πότε η Αρώνη. Το 1946 η Μαίρη Αρώνη εντάσσεται στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου και ερμηνεύει σημαντικότατους ρόλους όπως είναι:
- η Βεατρίκη στο «Πολύ κακό για το τίποτα» του Σαίξπηρ
- η Άννα Χουάιτ στο «Άνθρωπος και Υπεράνθρωπος» του Μπέρναρ Σω
- η Κατερίνα στη «Στρίγκλα που έγινε αρνάκι» του Σαίξπηρ
- η Μιραντολίνα στη «Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι
- η Σύλβια στο «Παιχνίδι του έρωτα και της τύχης» του Μαριβώ, κ.ά.
Ολοκληρώνοντας την πρώτη περίοδο της συνεργασίας της με το Εθνικό Θέατρο, η Μαίρη Αρώνη εμφανίζεται (1950-51) στην Ελληνική Σκηνή του Δημήτρη Ροντήρη και την επόμενη χρονιά συγκροτεί και πάλι θίασο με την Μανωλίδου.
{mosimage}Το 1954 επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο συμμετέχοντας στις διανομές των έργων:
- «Όπως με θέλεις» του Λ. Πιραντέλλο
- «Μαρία Στούαρτ» του Φρ. Σίλλερ
- «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη
- «Η κυρά της αυγής» του Αλεξ. Κασόνα
- «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη
- «Έντα Γκάμπλερ» του Ερ. Ίψεν»
- «Η θαυμαστή μπαλωματού» του Φ. Γκαρθία Λόρκα
- «Ανθρώπινη φωνή» του Ζ. Κοκτώ, κ.ά.
Στη συνέχεια, το 1958, εμφανίζεται πάλι στο ελεύθερο θέατρο, πότε στο πλευρό του Μάνου Κατράκη («Βασίλισσα Αμαλία» του Γεωργίου Ρούσσου) και πότε μαζί με τον Ντίνο Ηλιόπουλο («Φωνάζει ο κλέφτης» του Δ. Ψαθά, «Η χρυσή αράχνη» του Στ. Φωτιάδη, «Η κυρία του κυρίου» των Π. Βασιλειάδη – Ν.Τσιφόρου).
Ακολούθως, συγκρότησε και πάλι δικό της θίασο (1959-60), συνέπραξε με τον Μίμη Φωτόπουλο, πήγε περιοδεία στα μεγάλα επαρχιακά έργα, ξαναβρέθηκε στο πλευρό του Μάνου Κατράκη και ύστερα συμμετείχε στο θίασο της Έλσας Βεργή, ερμηνεύοντας το ρόλο της κυρίας Έρλυν στο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ «Η βεντάλια της λαίδης Ουίντερμηρ». Αυτή ήταν και η τελευταία της συμμετοχή σε παραστάσεις του ελευθέρου θεάτρου.
{mosimage}Το 1963 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο όπου παρέμεινε μέχρι και το 1982, έτος που σταμάτησε τις εμφανίσείς της στη σκηνή. Στην τρίτη και τελευταία της συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο, η Μαίρη Αρώνη εμφανίστηκε στα έργα:
- «Νεφέλες» του Αριστοφάνη
- «Τριαντάφυλλο στο στήθος» του Τεννεσσή Ουίλλιαμς
- «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» του Ευγένιου Ο’ Νηλ
- «Ορέστεια» του Αισχύλου
- «Ιππόλυτος» του Ευριπίδη
- «Γλάρος» του Άντον Τσέχωφ
- «Δύσκολη ισορροπία» του Έντουαρντ Άλμπυ
- «Χαρτοπαίχτρα» του Δ. Ψαθά (η τελευταία της εμφάνιση στο θέατρο), κ.ά.
Όσον αφορά στην παρουσία της στον κινηματογράφο, υπήρξε περιορισμένη συγκριτικά με άλλους συναδέλφους της:
- «Το σταυροδρόμι του πεπρωμένου» του Τζ. Μπερνούτσιο (1954)
- «Μικροί και μεγάλοι εν δράσει» του Ορέστη Λάσκου
- «Μια τρελλή τρελλή οικογένεια» του Ντίνου Δημόπουλου (ερμηνεύοντας τη θρυλική Πασταφλώρα) (1965) «Φουσκοθαλασσιές» του Ορέστη Λάσκου
- και «Η γυναίκα μου τρελάθηκε» του Δημήτρη Νικολαΐδη.
Από το 1982 έως το 1992 η Μαίρη Αρώνη ασχολήθηκε αποκλειστικά με το ραδιόφωνο, ενώ για πολλά χρόνια δίδαξε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Σε μικρή ηλικία παντρεύτηκε τον ηθοποιό Θεόδωρο Αρώνη και στη συνέχεια, μετά το θάνατο του πρώτου της συζύγου, παντρεύτηκε τον σκηνοθέτη Κωστή Μιχαηλίδη.
Η Μαίρη Αρώνη «έφυγε» στις 16 Ιουλίου του 1992, όμως έμεινε στη μνήμη όλων ως η ηθοποιός με την τεράστια ερμηνευτική γκάμα που εκτεινόταν από τον Ψαθά ως τον Αισχύλο και από τα γαλλικά μπουλβάρ ως τον Ίψεν, τον Σίλλερ, τον Σαίξπηρ.
(1) Μαρίνος Κουσουμίδης «Γυναικοκρατία στο θέατρο», Εκδόσεις Γιάννης Βασδέκης, 1984, σελ. 148
(2) Νέα Εστία, 01/06/1935