Το ενδιαφέρον μου και η επιθυμία να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο ξεκίνησε από την εφηβική ηλικία, όταν και ένιωσα την ανάγκη να διηγηθώ ιστορίες μυθοπλασίας μέσω της αμεσότητας που χαρακτηρίζει την κινούμενη εικόνα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ο κινηματογράφος ήταν και είναι η αγαπημένη μου μορφή ψυχαγωγίας.
Ποιες ήταν οι ταινίες, δημιουργοί, τα σημεία αναφοράς για εσάς;
Οι επιρροές που είχα είναι πολλές, αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιους δημιουργούς είναι ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο Αλφρεντ Χίτσκοκ κι ο Φεντερίκο Φελίνι, ενώ από ταινίες η Chinatown, το Blade Runner και η Συντροφιά του 
Δακτυλιδιού (Ο Αρχοντας τών Δακτυλιδιών).
Ντοκιμαντέρ ή μυθοπλασία; Τι σας τραβάει δημιουργικά.
Η μυθοπλασία είναι αυτή που σου δίνει τη δυνατότητα να εκφραστείς δημιουργικά σε όλο το εύρος που προσφέρει το κινηματογραφικό μέσο. Υποθετικά, οι επιλογές είναι αμέτρητες και το μόνο όριο είναι η φαντασία. Παρόλα αυτά, οι προϋπολογισμοί για την δημιουργία μιας ταινίας μυθοπλασίας, ακόμα και μικρού μήκους, έρχονται να σε προσγειώσουν στην πραγματικότητα και αρχίζεις είτε να κάνεις εκπτώσεις στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, πράγμα που οδηγεί στην παταγώδη αποτυχία είτε να καταπιάνεσαι με την διήγηση ιστοριών που είναι εντός των δυνατοτήτων του προϋπολογισμού σου.
Οι ιστορίες που περιλαμβάνονται στις ταινίες σας αναφέρονται αποκλειστικά σε μυθιστορηματικά γεγονότα ή εμπεριέχουν και βιωματικά στοιχεία;
Στις περισσότερες ταινίες που έχω κάνει, η αρχική σύλληψη της ιδέας προήλθε από ένα όνειρο που είδα και εντυπώθηκε έντονα στην μνήμη μου ώστε να προλάβω ξυπνώντας να αποτυπώσω τους βασικούς άξονες της ιστορίας που είδα σε ένα κομμάτι χαρτί. Άλλες προέρχονται από αληθινές ιστορίες που μου διηγηθήκαν και κάποιες καθαρά από μυθοπλασία.
Μίλησε μας λίγο για την σημερινή κατάσταση στον Κινηματογράφο.
Την εποχή της πανδημίας ο Κινηματογράφος σαν εμπειρία έχει εκλείψει. Δεν μπορούμε να θεωρούμε κινηματογράφο την παρακολούθηση μέσω της συσκευής της τηλεόρασης ή του υπολογιστή. Ο κινηματογράφος είναι μια μορφή ιεροτελεστίας, πρέπει να ντυθείς, να βγεις απ’ το σπίτι, να περάσεις απ’ τον γκισέ να πάρεις το εισιτήριο σου, να εφοδιαστείς με ένα κουβαδάκι ποπ κορν, να κάτσεις ανάμεσα σε αγνώστους και να παρακολουθήσεις σε μια τεράστια οθόνη μια ιστορία. Υστερα να βγεις απο την αίθουσα, να σχολιάσεις θετικά η αρνητικά αυτό που είδες και να συνεχίσεις ενδεχομένως την βραδινή σου έξοδο. Θετικό πάντως είναι πως συνεχίζουν να γυρίζονται και καλές ταινίες, ακόμα κι αν τις απολαμβάνουμε μέσω των ψηφιακών πλατφορμών για την ώρα.
Έχεις σπουδάσει κι εργαστεί στην Αμερική. Ποιες οι εμπειρίες που αποκόμισες και ποιες οι διαφορές σε σχέση με την ελληνική βιομηχανία;
Έζησα στο Λός Αντζελες των ΗΠΑ δυο γεμάτα χρόνια. Κυρίως τον δεύτερο χρόνο που εργαζόμουν κι έβρισκα και χρόνο να εξερευνήσω και την πολιτεία της Καλιφόρνια, βίωσα πραγματικά πως είναι να ζεις στην Αμερική. Εκτίμησα πολύ την σοβαρότητα που υπάρχει στο χώρο της κινηματογραφικής βιομηχανίας και του επαγγελματισμού που διατρέχει όλα τα συμβαλλόμενα μέρη σε ένα γύρισμα, μικρό η μεγάλο. Η αυστηρότητα βέβαια του πλαισίου κινηματογράφησης δυσκολεύει την κατάσταση για μικρές παραγωγές με περιορισμένο μπάτζετ, αντίθετα με το περιβάλλον στην Ελλάδα που είναι πολύ ευνοϊκότερο.
Μίλησέ μας για την τελευταία σου δουλειά.
Στις αρχές του 2020 ολοκλήρωσα το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ “My Land”, το οποίο στην ουσία είναι ένας μοναχικός περίπατος, μια περιπλάνηση στην ελληνική παρθένα γη. Τα γυρίσματα τα ξεκίνησα το 2016, όταν και γύρισα από την Αμερική και ήταν ένα εγχείρημα με το οποίο πάντα ήθελα να καταπιαστώ, μιάς και αγαπώ πολύ την φύση και ιδιαίτερα την ελληνική. Μέχρι και σήμερα το ντοκιμαντέρ συνεχίζει την πορεία του σε ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ, λαμβάνοντας και διακρίσεις. Δυστυχώς, λόγω της πανδημίας οι περισσότερες προβολές γίνονται ψηφιακά και η εμπειρία του να συμμετέχεις σε ένα φεστιβάλ είναι αρκετά διαφορετική. 
Ο Δημήτρης Τρανός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Παράλληλα με τις σπουδές του στα ναυτιλιακά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, παρακολούθησε σεμινάρια κινηματογράφου και το 2007 δημιούργησε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους. Εκτοτε έχει σκηνοθετήσει έξι ακόμα ταινίες μικρού μήκους και τρία ντοκιμαντέρ τα οποία έχουν προβληθεί και διακριθεί σε διεθνή φεστιβάλ της Ελλάδος και του εξωτερικού. Το 2015 αποφοίτησε με έπαινο απο τo πρόγραμμα Master in Film and Media Production απο τη σχολή New York Film Academy στo Λός Αντζελες των ΗΠΑ. Εκτοτε έχει εργαστεί ως διευθυντής φωτογραφίας και chief lighting technician σε ταινίες, ντοκιμαντέρ, διαφημιστικά και τηλεοπτικές παραγωγές στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ.