{mosimage} Οι Κινηματογραφικές βραδιές στο Rocky συνεχίζονται την Παρασκευή 9 Μάρτη στις 7.30 μ.μ. με μια μεγάλη ταινία, με μία από τις τρεις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών επιστημονικής φαντασίας (οι άλλες δύο είναι το 2001, Οδύσσεια του διαστήματος του Στάνλει Κιούμπρικ και το Σολάρις του Αντρέι Ταρκόφσκι), το μυθικό πλέον Blade Runner που σκηνοθέτησε ένας από τους πιο αντιφατικούς σκηνοθέτες της σύγχρονης εποχής, ο Ρίντλει Σκοτ που από τη μία υπογράφει εμπορικές ταινίες τύπου «Μονομάχου» χωρίς καμιά καλλιτεχνική αξία και από την άλλη υπογράφει ταινίες όπως το Blade Runner (1981) και Θέλμα και Λουίζ (1991) εμπορικές και αυτές αλλά με ανυπολόγιστη κινηματογραφική και καλλιτεχνική   αξία.
26 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της και 16 μετά την προβολή μιας δεύτερης εκδοχής (Director’s Cut) με ελαφρώς διαφορετικό μοντάζ, ποια είναι η επίδραση του Blade Runner στο σήμερα, μιας ταινίας που αποτέλεσε ίσως την πιο πολυειδωμένη ταινία των «ψαγμένων» θεατών της δεκαετίας του ΄80;
Το 2007 είναι πια πολύ κοντά στο 2019 που εκτυλίσσεται η δράση της ταινίας.

Το Blade Runner κατασκευάστηκε σαν μια ταινία για το «μέλλον», που περιέχει όμως όλες τις συνέπειες του παρόντος, μια υπερβολή του παρόντος. Μια «μελλοντική» κοινωνία όπου το ορθολογικό έχει γίνει νόρμα και λύδια λίθος. Μια κοινωνία όπου οι παραδοσιακές ομάδες και κοινότητες έχουν κονιορτοποιηθεί και τα αισθήματα αλληλεγγύης και πίστης εξαφανιστεί. Ο χωρόχρονος έχει «παγώσει», σε μια πόλη (Λος Άντζελες) που μοιάζει με μηδενικό πεδίο, γεμάτη από οθόνες στους δρόμους, στα σπίτια, στα αυτοκίνητα που προβάλλουν διαφημίσεις.

Σε αυτό τον κόσμο περιφέρεται ο Deckard (Χάρισον Φορντ), πρώην μπάτσος, πρώην  Blade Runner, πρώην φονιάς, πρώην παντρεμένος. Χρόνοι παρελθοντικοί, ξεθωριασμένη ανάμνηση κάποιου μοντέλου ήρωα/ αντιήρωα ή καλύτερα απομεινάρι μιας εποχής που υπήρχαν ήρωες ή αντιήρωες.
Ξαναγίνεται Blade Runner σε μια τελευταία αποστολή, την μόνη δουλειά που ξέρει να κάνει, αλλά στη σύγκρουσή του με τις ρεπλίκες [ανθρωποειδή, μηχανικοί «δούλοι», ρομπότ με ανθρώπινη εμφάνιση με ημερομηνία «συνταξιοδότησης» (απόσυρσης, θανάτου) περί τα 4 χρόνια, αντίγραφα, «πράγματα», χωρίς αναμνήσεις, παρελθόν ή μέλλον] δεν υπηρετεί κανένα κοινωνικό σκοπό ή κάτι που να πιστεύει.
Αυτά τα «πράγματα», οι ρεπλίκες αναζητούν εναγωνίως να ζουν, να αγαπάνε, να δακρύζουν, να ελπίζουν, πέρα από μια ημερομηνία έναρξης και μια ημερομηνία λήξης. Είναι λοιπόν οι ρεπλίκες πράγματα;
Άλλωστε κανείς δεν θα μάθει με σιγουριά ως το τέλος αν και ο ίδιος ο διώκτης τους είναι ρεπλίκα.
Θα προηγηθεί  σύντομη εισήγηση του Γιάννη Καραμπίτσου, καλλιτεχνικού υπεύθυνου των «Κινηματογραφικών βραδιών στο Rocky» με τίτλο «Blade Runner και σύγχρονη εποχή. Επιστημονική Φαντασία και σταθμοί της στο Σινεμά» και συζήτηση μετά το τέλος της ταινίας.

  Το Σάββατο 10 Μάρτη στις 6.15 μ.μ. στα πλαίσια της «Ανάλυσης Ταινίας- 12 Μαθήματα για τον Κινηματογράφο» του σεμιναρίου «ΚΑΝΤΟ ΟΠΩΣ Ο ΜΠΕΡΓΚΜΑΝ» που θα γίνει στο Α.Σ.Τ.Ο. (Αντιεφησυχαστικό Σύλλογο Τωρινών Ονειροπόλων) Βαλτετσίου 3, θα προβληθεί και αναλυθεί από τον Γιάννη Καραμπίτσο η  μεγαλειώδης ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Ο Σιωπηλός Μάρτυρας» (1954).
Ο «Σιωπηλός Μάρτυρας» είναι μια ταινία πάνω στον κινηματογράφο, πάνω στη σχέση θεατή-θεάματος και ταυτόχρονα ένα φιλμ που συνοψίζει την κινηματογραφική προβληματική και κοσμοθεωρία του Χίτσκοκ.  Η πιο ώριμη δημιουργία του.