? 2 χρόνια αργότερα ο γνωστός άγγλος ηθοποιός Alan Rickman σε συνεργασία με τη δημοσιογράφο της «Guardian» Katharine Viner, δραματοποιεί και ανεβάζει στο Royal Court Theatre ημερολόγια και κείμενά της, με τον τίτλο «My name is Rachel Corrie». Η παράσταση σημείωσε μεγάλη επιτυχία ?κόντρα στα σημεία των καιρών? αλλά προκάλεσε και ποικίλες αντιδράσεις.
? Το συγκεκριμένο έργο μετά από περιπέτειες παρουσιάστηκε και στις ΗΠΑ έπειτα από παρέμβαση του ίδιου του Harold Pinter, κινώντας το ενδιαφέρον πολλών θεατρικών οργανισμών σε όλον τον κόσμο για την παρουσίασή του.
? Το ελληνικό κοινό θα έχει, από τη νέα θεατρική σαιζόν, την ευκαιρία να παρακολουθήσει την παράσταση «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» καθώς ο σκηνοθέτης Θοδωρής Τσαπακίδης και η «Brokenchair Theatre Company» εξασφάλισαν κατ’ αποκλειστικότητα τα δικαιώματα του έργου και προχωράνε στο ανέβασμά του σε συνεργασία με το Θέατρο Φούρνος. Τη μετάφραση έχει κάνει η Μαρία Πασχαλίδου, ενώ τον ρόλο της Rachel Corrie θα υποδυθεί η ηθοποιός Δέσποινα Σαραφείδου.
Από τις 12 Οκτωβρίου 2007 στο Θέατρο Φούρνος
για 60 παραστάσεις
Despiona Sarafidou foto by Stefanos Zaxarakis
Για περισσότερες πληροφορίες:
Εταιρεία Θεάτρου Σπασμένη Καρέκλα
www.brokenchair.gr
Θέατρο Φούρνος
Μαυρομιχάλη 168, 114 72 Αθήνα, Τ:210 64 60 748
e-mail:
ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
{mospagebreak}
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΩΣ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ
από τον σκηνοθέτη της παράστασης Θοδωρή Τσαπακίδη
Το όνομά μου είναι Ρέητσελ Κόρι είναι ένα έργο ντοκουμέντο. Δίνει στο θέατρο τη δυνατότητα να λειτουργήσει ως μέσο ενημέρωσης, βαθύ και ανθρώπινο. Και, φέρνοντας στο προσκήνιο την προσωπική διάσταση των γεγονότων, μπορεί να υπερβεί τον αμέτοχο χαρακτήρα της είδησης-πληροφορίας.
Η παράσταση αυτή έχει σημασία. Πόσο τα όρια που βάζουμε στον εαυτό μας είναι πλαστά και όχι πραγματικά; Ποιοι είμαστε, ποια είναι η θέση μας στον κόσμο; (ή όπως λέει η ίδια η Ρέητσελ, κάποια στιγμή στο έργο: «Ποια είμαι; Πώς έφτασα ως εδώ;»).
Το όνομά μου είναι Ρέητσελ Κόρι είναι ένα έργο βαθιά πολιτικό, χωρίς να καμώνεται πώς είναι.
Η πιο πολιτική του θέση είναι η προσωπική διάσταση της Ιστορίας με Ι κεφαλαίο, η προσωπική διάσταση της πραγματικότητας.
Και όλα αυτά χεράκι-χεράκι με ένα γελαστό κορίτσι, φωτεινό από την αρχή μέχρι το τέλος.
Δύσκολο να βρεις καλύτερη παρέα.
Το όνομά μου είναι Ρέητσελ Κόρι είναι μια παράσταση που μας τραβάει λίγο έξω από την καθημερινότητά μας, για να δούμε τον κόσμο που ζούμε, την κατεύθυνση που έχει πάρει ή όπως λέει η ίδια η Ρέητσελ: «…μια κατεύθυνση όπου οι προσωπικές μας εμπειρίες δεν μετράνε, όπου είμαστε ανεπαρκείς, όπου είμαστε ανήμποροι, όπου οι άνθρωποι είναι ασήμαντοι, όπου το μέλλον είναι προκαθορισμένο, και όπου η ύψιστη έκφραση του κοινωνικής μας συνείδησης είναι το τι διαλέγουμε στο σούπερ μάρκετ».
Το έργο δεν είναι «διδακτικό». Η Ρέητσελ Κόρι δεν είναι ένα πρόσχημα, δεν είναι το φερέφωνο ενός ιδεολογήματος. Είναι ένας ζωντανός άνθρωπος.
Όλη η προσπάθεια των καλλιτεχνών που δούλεψαν γι’ αυτήν την παράσταση ήταν να μετακινηθούμε προς το πρόσωπό αυτό, να μην φέρουμε τη Ρέητσελ στα μέτρα μας, αλλά να πάμε εμείς σ’ αυτήν.
Το άτομο έχει σημασία.
Το πρόσωπο, στην ουσία η κατάθεσή του, τα κείμενα του, το έργο, ήταν ο μοναδικός μας οδηγός.
Από την αρχή, είχα την αγωνία να μην επενδύσω στην παράσταση προσωπικές «θεατρικές» φιλοδοξίες. Αυτό που με νοιάζει είναι να ειπωθεί, να ακουστεί η ιστορία (Ιστορία;).
Η θεατρική διασκευή των κειμένων από τον Ρίκμαν και τη Βίνερ βοήθησε πολύ.
Το ζητούμενο είναι να βγει από την παράσταση η χαρά και το φως αυτού του προσώπου. Η χαρά της ζωής και ο θυμός που μου προκαλεί ο θάνατός της.
Μια Παλαιστίνια, που ζει στην Ελλάδα, προθυμοποιήθηκε να μου δώσει να ακούσω παραδοσιακά παλαιστινιακά τραγούδια που μιλούν για τον πόνο αυτού του λαού. Τότε κατάλαβα πολύ καλά ότι δεν ήταν αυτό που ήθελα. Ακόμα και σ’ ό,τι αφορά τους Παλαιστινίους αυτό που με ενδιέφερε ήταν να φέρω στο προσκήνιο το γεγονός που καταγράφει η Ρέητσελ στο ημερολόγιό της, πως ακόμα και στις τρομακτικές συνθήκες που ζούνε δεν παύουν τα παιδάκια να παίζουν, οι έφηβοι να ερωτεύονται και οι μεγάλοι να ονειρεύονται. Και πως αυτή η στάση είναι η πιο γενναία αντίσταση στη φρίκη που τους κυκλώνει.
Για την παράσταση δεν χρειαζόμουν διακοσμητικά στοιχεία. Είχα την ανάγκη να εστιάσω στην αλήθεια της Ρέητσελ.
Η Ρέητσελ είναι καθημερινή και απλή, σκεπτόμενη και απλόχερη στα συναισθήματά της, αθώα και άμεση. Ο καθένας από μας θα μπορούσε να είναι. Ή δεν θα μπορούσε;
Αυτή η αμεσότητα ήταν ο οδηγός μου στη σκηνοθεσία.
Η ποίηση της καθημερινότητας.
Αυτήν προσπαθήσαμε, όλοι οι συντελεστές της παράστασης, να πραγματοποιήσουμε πάνω στη σκηνή, με τα υλικά του θεάτρου, την ηθοποιό, το λόγο και τη δράση, το σκηνικό, το φως και τη μουσική. Φέρνοντας στο προσκήνιο τα συναισθηματικά τοπία του έργου, του προσώπου, που υπάρχουν πίσω από τις λέξεις.
Το σκηνικό περιβάλλον είναι πρόδηλα κατασκευασμένο, θεατρικό, ώστε ο καθημερινός λόγος της Ρέητσελ μέσα του να φωτίζεται, και να αναδεικνύεται στην ουσιαστική του διάσταση.
Δείχνοντας πάνω στη σκηνή ως δύο πράγματα τη Ρέητσελ και το συναισθηματικό της τοπίο, προσπαθήσαμε να δούμε και να δείξουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια της.
Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μέσα από την αφαίρεση, εικόνες με συμβολική-μεταφορική δύναμη που να συμπυκνώνουν την ουσία του έργου, της Ρέητσελ.
Γιατί τελικά η Ρέητσελ είναι το έργο.
Θοδωρής Τσαπακίδης