{mosimage}Ποια είναι η φύση της πραγματικότητας; Ποια  η σχέση της εσωτερικής εμπειρίας με τα εξωτερικά φαινόμενα; Είμαστε δημιουργοί, δημιουργήματα ή και τα δύο; Τέτοια ερωτήματα απασχολούν την Έλενα Αθανασιάδου στην έκτη ατομική της έκθεση, που θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε από τις 7 έως τις 30 Μαΐου στη γκαλερί MONOHORO
Η αντίληψη των αισθήσεων σε αυτή τη σειρά των έργων της δεν είναι κυρίαρχη αλλά μόνο υπαινικτική. Το «έδαφος» του καμβά, δουλεμένο από πριν, γίνεται η «γη και το περιβάλλον», όπου συνυπάρχουν μορφές που προσδιορίζονται κυρίως από το περίγραμμά τους. Αντικείμενα και εικόνες αποκομμένες από το δικό τους χώρο, τοποθετούνται σε ένα νέο, απροσδιόριστο πεδίο. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι πρόκειται για το χώρο του νου, που προβάλλει στον κόσμο μορφοποιημένα τα στοιχεία, τα οποία  τον αποτελούν.

Ο χρόνος, ο λόγος (ως αίτιο, γραφή και αναλογία) και το πρωτογενές σχέδιο είναι στοιχεία που απασχολούν,  και αυτήν τη φορά, την Έλενα  Αθανασιάδου. Το καινούργιο στοιχείο είναι  το έντονο καθαρό χρώμα και ο συνδυασμός ετερόκλητων στοιχείων. Έτσι, παρατηρούμε  στους περισσότερους πίνακες μία προεργασία του «εδάφους» με κόλλες, χαρτιά, προηγούμενα σχέδιά της, που καλύπτονται εν μέρει ή συνολικά. Στη συνέχεια η ζωγράφος προχωρεί με μελάνια, ακρυλικά, κάρβουνο και στο τέλος με λάδι. Μέσα από όλη αυτήν τη  διαδικασία δημιουργεί συχνά διαφορετικά επίπεδα , ενσωματώνοντας έτσι στους «τρισδιάστατους» πίνακές της την έννοια του χρόνου.

Όλα αυτά μπορεί κάποιος να τα έχει υπόψη του, μπορεί όμως και να τα αγνοήσει, απολαμβάνοντας απλώς το εικαστικό αποτέλεσμα, το οποίο  απευθύνεται όχι  μόνο στον υποψιασμένο αλλά και  στον «αθώο» θεατή. Όταν, λοιπόν, οι μ ο ρ φ έ ς γίνονται «α φ ο ρ μ έ ς» για τη δημιουργία ενός κοινού χώρου αυθόρμητης ερμηνείας και επικοινωνίας, τότε ίσως στις 7 Μαϊου  στο MONOHORO, εκτός από τα εγκαίνια της έκθεσης της αγαπημένης φίλης και συναδέλφου, γίνεται σε όλους εμάς ένα κάλεσμα για μια προσωρινή έστω επιστροφή στη χαμένη αθωότητά μας …


Aλεξάνδρα Βασιλοπούλου