Γνωρίζουμε τον σκηνοθέτη Γιώργο Σιούγα ο οποίος βραβεύτηκε πρόσφατα με την ταινία The One Note Man  στο 12ο Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας AIDFF με το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους και τώρα βρίσκεται στη short list των Oscars και διεκδικεί την υποψηφιότητα του.

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με την τέχνη πιο αργά στη ζωή μου. Βρέθηκα σε ένα εργαστήριο με δασκάλους όπως ο Τάκης Σχοινάς, η Γιούλη Γκικοπούλου ο Νικόλας Κληρονόμος και η Φλώρα Διαμαντή στην κεραμική. Αρχικά χρησιμοποιούσα μολύβια, κάρβουνο, λαδοπαστέλ, ξηρά παστέλ, λάδι και σπάτουλα, ενώ αργότερα εξερεύνησα τη χαρακτική και την ακουαρέλα. Η επιθυμία μου να δημιουργήσω έκανε την τέχνη να γίνει το κύριο μονοπάτι μου.

Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο; Πλάκα πλάκα, κατά λάθος, παρόλο που μου άρεσε πολύ σαν μικρό παιδί πριν χάσω ενδιαφέρον στην εφηβεία. Πάσχω από ΔΕΠΥ, και συνεπώς δυσκολεύτηκα αρκετά στις σπουδές μου· οπότε μετά από δύο χρόνια επιχειρώντας να σπουδάσω (κυρίως) μουσική στο San Francisco State University, αλλά μη μπορώντας να συγκεντρωθώ στα μαθήματα,αποφάσισα (για λόγους που ακόμα μου ξεφεύγουν) να γίνω πυροσβέστης.Άλλαξα λοιπόν σχολή στα 21 μου και πήγα στο City College που είχε το πρόγραμμα πυροσβεστικής. Κλασσικά, όμως, δεν διάβασα σωστά της οδηγίες εγγραφής, και επομένως άργησα να μάθω ότι υπήρχε 6μηνη λίστα αναμονής για την Ακαδημία. Κι έτσι αποφάσισα να πάρω μαθήματα κινηματογράφου ώστε να περάσει η ώρα, κάπως τυχαία,κάπως από νοσταλγία. Και, όπως καταλάβατε, δεν γύρισα στη πυροσβεστική ποτέ!

I started dancing in my teen age when I watched a dance class in jazz with the amazing dancer Douglas Crutchfield. He danced like a God to me to songs by Marvin Gaye. It was in my home town Lund in the south of Sweden. I wanted to move like him and I started to study dance, taking evening classes to start with.

Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο; Και την τηλεόραση Όπως κάθε μεγάλη απόφαση, η ενασχόληση μου με τον κινηματογράφο δεν ήταν απόφαση στιγμής. Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε που άρχισα να ανακαλύπτω πόσο συναρπαστικό έβρισκα τον κόσμο του κινηματογράφου. Αρχικά από πολύ μικρή θυμάμαι να μου αρέσει το θέατρο και ταυτόχρονα από τα 10-12 άρχισα να παρατηρώ ότι οι ταινίες είχαν τη δυνατότητα να με ταξιδεύουν, να χάνονται τα πάντα γύρω μου και να βρίσκομαι σε έναν άλλο κόσμο γεμάτο ιστορίες. Στο πανεπιστήμιο όπου σπούδασα πλαστικές τέχνες και επιστήμες τέχνης, ασχολήθηκα με video art και φωτογραφία και κάπου εκεί άρχισα να σκέφτομαι ότι ο κινηματογράφος μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από χόμπι. Έτσι αποφάσισα να το δοκιμάσω, ανακατεύτηκα με κινηματογραφικές και άλλες καλλιτεχνικές ομάδες, έκανα μεταπτυχιακό στην Αγγλία και σιγά σιγά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.

Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο; Και την τηλεόραση Το έναυσμα για την ενασχόληση με τον κινηματογράφο ήρθε σε μικρή ηλικία. Είχα την τύχη να μένω ακριβώς δίπλα από κινηματογράφο και τις Κυριακές, έβλεπα ταινία «για παιδιά», Κινγκ Κονγκ, Γκοτζίλα, Ιλιάδα και Οδύσσεια, Ιάσων και Αργοναύτες, 101 σκυλιά της Δαλματίας, Ντάμπο, Μπάμπι. Τελειώνοντας το δημοτικό σχεδίαζα σε μικρά κομμάτια χαρτί και έφτιαχνα τις δικές μου ταινίες. Αργότερα στο γυμνάσιο ανακάλυψα πως τα κινούμενα σχέδια, οι ταινίες animation και η δημιουργική ελευθερία που έδιναν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Έτσι αγόρασα μια S8 κάμερα, έφτιαξα μια ιδιοκατασκευή για τρυκέζα και άρχισα να κάνω μικρές ταινίες σχεδιασμένες σε χαρτί.

Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο; Είναι από τα πράγματα που λες ότι το ήξερα από πάντα. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε πείρα την απόφαση, από πολύ νωρίς θυμάμαι να σκέφτομαι ότι θέλω να γίνω σκηνοθέτης και να ασχοληθώ και με τον κινηματογράφο και με το θέατρο. Άργησα λίγο να πάρω την απόφαση ή πιο σωστά να τολμήσω να πάρω την απόφαση και να το σπουδάσω. Στη σχολή πήγα στα 24 μου, η σκέψη τότε ήταν συνοπτική, κάπου το καλοκαίρι είπα στον εαυτό μου: Θοδωρή τελείωνε ξέρεις ότι αυτό θες να κάνεις, μεγαλώνεις μην το καθυστερείς! Έτσι έβαλα μια άνω τελεία, που μετά έγινε τελεία, στις σπουδές μου στα τουριστικά και ξεκίνησα να σπουδάζω σκηνοθεσία.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η κύρια ασχολία μου ήταν η μουσική και με αυτή πορεύτηκα για πολλά χρόνια, άσχετα αν ασχολήθηκα με διάφορα άλλα εντελώς ετερόκλητα, όπως ήταν η δικηγορία για χρόνια χωρίς να μπορώ να πω ότι οι σχέσεις μας υπήρξαν πάντα αγαστές. Αντίθετα με τη σκηνοθεσία, τον κινηματογράφο και την εικόνα τα έβρισκα πάντα μια χαρά, παρά το γεγονός, ότι πάντα περιορίζονταν στις δικές μου εκδηλώσεις. Αυτό το βιολί κράτησε χρόνια και συγκεκριμένα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Η πορεία μου στον κινηματογράφο είναι μικρή, έχοντας κάνει 2 ταινίες ντοκιμαντέρ. Το κομμάτι της διαφήμισης στο οποίο υπάρχει η μεγαλύτερη πορεία με είχε τραβήξει εξαρχής μιας μου επιτρέπει να δημιουργήσω ενώ παράλληλα μπορώ να βιοποριστω. Είναι όμορφο να μπορείς να δημιουργείς μικρές ιστορίες 10-20 δευτερολέπτων, μιας και φιλτράρεις το τι είναι σημαντικό για την εξυπηρέτηση μιας ιδέας κόβοντας έτσι το "λιπος".Σε καμία περίπτωση ο τομέας της διαφήμισης δεν μπορεί να συγκριθεί με τον τομέα του κινηματογράφου.

Στην όαση της διανόησης και πάλι με μια συζήτηση που έχει από μόνη της ροή και πολύ χιούμορ που δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο χαρτί. Σε μια συζήτηση δίχως ένταση και στόμφο. Γεμάτη ιδέες που δεν έψαξε κάποιος να τις αντιγράψει, ήταν ιδιόκτητες.Δίχως τέχνη εδώ και πολύ καιρό, με τόσους παπαγάλους που αποστηθίζουν με μεγάλη προσπάθεια, που φαίνεται, τα κείμενα που πρέπει να απαγγείλουν στις ειδήσεις και στα τηλεοπτικά παράθυρα, βιώνοντας εδώ και έναν χρόνο την καλλιτεχνική σιωπή και έναν δημόσιο λόγο που κατακλύζεται από λόγια που δεν έχουν λόγο να ειπωθούν, κοντέψαμε να ξεχάσουμε πως είναι να μιλάει κανείς από μόνος του χωρίς να του έχουν κάνει φροντιστήριο μάνατζερ και εκπρόσωποι τύπου. Αλήθεια η φτώχεια μιας κοινωνικής ζωής δίχως την τέχνη είναι αμέτρητη.