Στην επιφάνεια της πολιτιστικής ζωής μιας πόλης, συχνά πρωτοστατούν οι μεγάλες σκηνές, τα κλασικά θέατρα, οι επιβλητικές αίθουσες. Κι όμως, στο υπέδαφος αυτής της ζωής, στον παλμό των γειτονιών, στα στενά του κέντρου, αλλά και στις ξεχασμένες βιομηχανικές γωνιές, αναπνέει μια πιο άμεση, τολμηρή και ζωντανή μορφή τέχνης: το μικρό θέατρο. Εκεί όπου ο πειραματισμός δεν είναι εξαίρεση, αλλά κανόνας. Εκεί όπου η περφόρμανς, το σωματικό θέατρο, το devised theatre και η πολυμεσική αφήγηση βρίσκουν έδαφος να ανθίσουν.
Υπήρξε κάποτε μια εποχή που ο ελληνικός κινηματογράφος έπαψε να είναι "ελληνικός" με την έννοια της γραφικότητας, της φολκλόρ αναπαράστασης, του εύκολου μελοδράματος ή της απλοϊκής κωμωδίας. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’60, στα θεμέλια ενός κράτους ταραγμένου, παραδομένου σε πολιτική ένταση και κοινωνική δυσανεξία, γεννήθηκε κάτι ριζικά νέο. Δεν ήταν κίνημα με manifesto. Δεν είχε ονοματεπώνυμο. Αλλά στην πορεία αποκρυσταλλώθηκε ως Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος (ΝΕΚ):μια πράξη πολιτισμικής εξέγερσης με όπλο την εικόνα.
Ο ανεξάρτητος κινηματογράφος, γεννημένος από την ανάγκη για αυθεντική έκφραση και απελευθερωμένος από τις επιταγές της μαζικής ψυχαγωγίας, διανύει μια από τις πιο μεταβατικές και γόνιμες φάσεις της ιστορίας του. Στη νέα ψηφιακή εποχή, όπου η τεχνολογία έχει καταργήσει πολλά εμπόδια πρόσβασης και δημιουργίας, ο ανεξάρτητος δημιουργός αποκτά περισσότερη δύναμη, αλλά και μεγαλύτερες προκλήσεις.
Σε έναν κόσμο όπου η εικόνα κινδυνεύει να χάσει την πυκνότητα και το βάθος της μέσα στον χείμαρρο των social media και του θεάματος, το 14ο Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας (AIDFF) έρχεται να υπενθυμίσει ότι ο κινηματογράφος μπορεί να είναι ακόμη χώρος στοχασμού, πολιτικής, και υπαρξιακής αναζήτησης. Το AIDFF δεν φιλοξενεί απλώς ταινίες, αλλά λειτουργεί ως σημείο καμπής· εκεί όπου η εικόνα ανακτά την υλικότητα της και το βλέμμα ξαναγίνεται πράξη.
Ντοκιμαντέρ, που παρακολουθεί τη ζωή και την καριέρα του Κυριάκου Ελευθερίου, ενός καταξιωμένου δασκάλου Κουνγκ Φου. Μέσα από συνεντεύξεις, αρχειακό υλικό και εντυπωσιακές σκηνές προπόνησης, η ταινία εξερευνά την ιστορία του Κουνγκ Φου, στην Ελλάδα και ταυτόχρονα την προσωπική ματιά και φιλοσοφία του Κυριάκου Ελευθερίου.
Η φιλοσοφία και οι κινησιολογικές κατακτήσεις αιώνων συνδέονται αριστοτεχνικά μέσα σε αυτό το πρώτο ελληνικό ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στο κουνγκ φου-με κεντρικό πρόσωπο τον δάσκαλο (SIFU) Κυριάκο Ελευθερίου-από τον Σκηνοθέτη και Παραγωγό Χρήστο Ν. Καρακάση ο οποίος με ποιητική διάθεση κινηματογραφεί το μονοπάτι του ΤΑΟ-στον δρόμο της σημερινής ζωής.
«Πολλοί γαρ οι κλητοί ολίγοι δε οι εκλεκτοί». Οι ποιητές «κοινωνούν» με ευγένεια με το κάθε τι και με τον κάθε έναν. Γι’ αυτό, η Ποίηση είναι η μόνη Δημοκρατία. Οι ποιητές επίσης οραματίζονται και υπηρετούν μια καλύτερη κοινωνία. Γι’ αυτό και είναι – αναπόφευκτα – ανθρωπιστές.Αυτά τα γνωρίσματα είναι έντονα και στην ποίηση του Ηλία Μπούσιου. Όμως, αν ξεχωρίζει τούτος ο ποιητής, είναι γιατί αποτυπώνεται στην ποίησή του και η ίδια η λειτουργία του «κοινωνείν». Κι αυτό είναι κάτι που δεν έχουμε συναντήσει ως τώρα στη σύγχρονη ποίηση.
Γιατί γράφεις ; Είναι πράγματα που έχεις μέσα σου.Κάποια στιγμή θέλεις να τα πεις.Σου δίνεται μια ευκαιρία.Και τότε δειλά αρχίζεις το γράψιμο.μετά έρχεται η έμπνευση.ότι ζεις και ότι θα ήθελες να ζήσεις σε εμπνέει.ένα αγαπημένο μου πρόσωπο μου είπε:αγαπάμε την ποίηση γιατί μας δίνει ότι δεν μπορεί η ζωή.Εγώ λέω εμείς που αγαπάμε τη ζωή την κάνουμε ποίηση.
Γνωρίζω την Χριστίνα Οικονομίδου αρκετό καιρό μάλλον, αν σκεφτεί κανείς ότι την πρωτοείδα πριν να υπάρξει το περιοδικό INDEX στο οποίο είχε κεντρικό ρόλο ως εκδότρια και στο οποίο είχα κι εγώ την τιμή να γράψω παρουσιάζοντας σε ένα του τεύχος τον εξαιρετικό φιλόλογο και συγγραφέα Ανδρέα Παναγόπουλο, τον οποίο είχα καθηγητή στη Φιλοσοφική Αθήνας και ο οποίος αργότερα μου ζήτησε να γράψω ένα campus novel με θέμα τη ζωή του ως καθηγητή, το οποίο ξεκίνησα και προχώρησα αρκετά όμως όχι τόσο ώστε να προλάβω να εκδοθεί πριν εκείνος φύγει από κοντά μας.
When it comes to the core of Wildlife Conversation Film Festival we discover Christopher Gervais, the man who was inspired enough to give life to a plain idea and transform it to a huge long-lasting event. We all love nature, we all enjoy the view of wild animals and feel excited to discover that we are not the only species on the planet, but few decide to devote their time to actively prove their love for nature.The dreamy essence that makes children believe that animals are our brothers usually fades out as we grow old. But this didn’t happen to Christopher Gervais. His deep interest in nature started when he was a child and led him to become an environmental scientist with advanced studies on marine biology and evolutionary biology.
Βρισκόμενη αυτόν τον καιρό μπροστά σε αναλύσεις διαφόρων οικονομικών μοντέλων πολιτιστικής πολιτικής, σε αντιπαραθεσεις του αγγλικού με το γαλλικό και το γερμανικό μοντέλο, σε συζητήσεις για το τι θα ήταν προτιμητέο στην παρούσα φάση λιτότητας στη χώρα μας, το Κράτος -παρον, και σταθερός ρυθμιστής ή το κράτος, που θα επέλεγε την απόσταση και διακριτική εποπτεία άλλων θεσμοθετημένων και προστατευμένων φορέων κλπ. κλπ.κλπ…κατέληξα να αισθάνομαι τρελλά πονοκεφαλιασμένη. Γιατί δεν είμαι οικονομολόγος. Γιατί και οι οικονομολόγοι και οι ιδέες τους δεν μπορεσαν να οδηγησουν σε ένα μακροχρόνιο σχεδιασμό, ο οποίος θα παρείχε ασφαλείς συνθήκες , που θα ενέπνεαν την άνθιση της δημιουργίας, και την «ενεργειακή» καταρχήν επένδυση σε αυτήν. Γιατί , ας ξεκινήσουμε , με το ότι δεν υπάρχει στην παρούσα φάση Κράτος να τοποθετηθεί υπευθυνα απέναντι σε τέτοιους προβληματισμούς.