Ένα στυλιστικό ιδίωμα το οποίο έχει προκύψει ως μετεξέλιξη του πρωταρχικού υφολογικού ιδιώματος με αναφορές στην παιδικότητα (έργα περιόδου 1998-2000), των έργων με μορφές κοριτσιών που παραπέμπουν στα κόμικς – manga (“Γιατί δεν με παίζεις; “, 2000-‘03), της αμέσως επόμενης πιο pop δουλειάς (“Brain Damage“, 2004), του περισσότερο υπερρεαλιστικού υφολογικού της ιδιώματος (“Πετάει -πετάει “ 2006), και τέλος του έντονα εξπρεσσιονιστικού, με χρωματικές μόνο νύξεις υπερρεαλισμού, της ενότητας ”Σε θέλω” (2007)· στο ύφος της τελευταίας αυτής πιο πρόσφατης δουλειάς της, το οποίο διατηρεί την έντονη εκφραστικότητα και το δυναμισμό τόσο στην πινελιά, όσο και στην απόδοση των συναισθηματικών διακυμάνσεων και αποχρώσεων των μορφών και εξελίσσει τη χρωματική παλέτα της σε μία καθαρά πλέον υπερρεαλιστική γκάμα χρωμάτων.
Ο εξπρεσσιονισμός, το συναίσθημα στη γραφή – στο ύφος και ο μαγικός υπερρεαλισμός της παλέτας της καλλιτέχνιδας· συνάδουν τέλεια με την ιστορία που έχει να διηγηθεί. Ένα προσωπικό και πανανθρώπινο, βιωματικό παραμύθι, σκληρό σαν την τραγική συχνά πραγματικότητα του κόσμου που ζούμε και μαγικό σαν τη μετάλλαξη του κόσμου αυτού μεσ΄ από τα μάτια του ποιητή - καλλιτέχνη σε μια φαντασιακή διάσταση, που συναντά κανείς μόνο στον κόσμο των ονείρων.
Πρόκειται για μία ζωγραφική διήγηση – μεταφορά, της ίδιας της ιστορίας της Αγάπης. Της Ιστορίας του Ναι, της Ιστορίας του “δεσίματος”. Μιας ιστορίας που δεν ήταν ποτέ και συνεχίζει να μην είναι, μια “εύκολη υπόθεση”. Μιας ιστορίας που εμπεριέχει πολύ πόνο, αγώνα και προσπάθεια. Μιας ιστορίας όμως που αν την πιστέψει κανείς, μπορεί να φτάσει στην τελική λύτρωση, στον Κήπο των αισθήσεων και αισθημάτων.
Τα χρώματα εδώ διηγούνται και τα σχήματα και οι μορφές ακολουθούν. Το υλικό – υπόβαθρο των έργων, το Χαρτί. Λεπτό, ευαίσθητο και εύθραυστο από μόνο του, μεταμορφώνεται σε δυνατό και ανθεκτικό υλικό όταν η καλλιτέχνης επικολλά τη μία στρώση χαρτιού επάνω στην άλλη, δημιουργώντας ένα είδος φυσικού ανάγλυφου καμβά. Το χαρτί πλάθεται σε πολύμορφα σχήματα, ακανόνιστα περιγράμματα και όγκους. Τα έργα λειτουργούν ένα – ένα ξεχωριστά, διηγούμενα μια ιστορία ή και όλα μαζί ως σύνολο και εγκατάσταση στο χώρο, στην οποία ο θεατής μπορεί να περιηγηθεί ανάμεσα στους 3 βασικούς της χώρους, την Πατρική Οικία, το Καινό Σπίτι και τον Κήπο. Μια ιστορία για μεγάλους, μια ιστορία για τη Ζωή, με συναίσθημα κι ευαισθησία, αλλά και την σκληρή αποτύπωση των δύσβατων συχνά μονοπατιών που καλούμαστε να διαβούμε. Μια ιστορία για την προσπάθεια και την Αλήθεια πάνω απ’ όλα, με Αισιοδοξία και Πίστη σε έναν καλύτερο κόσμο!{mosimage}
Στην έκθεση της Μελίνας Αποστολίδου με τίτλο: " Urban Spaces " (που παρουσιάζεται παράλληλα στο μεσαίο επίπεδο της γκαλερί), τα έργα εκπηγάζουν από εικόνες που η καλλιτέχνης έχει φωτογραφήσει στο κέντρο της Αθήνας ή έχει βρει στο διαδίκτυο από ομάδες που εξερευνούν εγκαταλελειμμένα κτίρια πόλεων. Στις μορφές αυτές αναγνωρίζει τοπία. Πρόκειται για φανταστικούς-πραγματικούς κόσμους και μια εικαστική διαδικασία αποκρυπτογράφησής τους. Φυσικό και Αστικό τοπίο, σε διάλογο και σύζευξη. Στη διαδικασία αυτή καταγράφει τα σχήματα φθοράς που έχουν δημιουργηθεί με το πέρασμα του χρόνου, προσθέτει λεπτομέρειες αρχιτεκτονικών αστικών στοιχείων, με αποτέλεσμα να τα μετεξελίσσει σε ανορθόδοξα τοπία. Το τεχνητό συχνά μοιάζει περισσότερο ευάλωτο απ’ το φυσικό.
Αφηρημένα σχήματα συνδυάζονται με περιγράμματα κτιρίων, ανοίγματα, γέφυρες, καλώδια, κλίμακες κλπ. Το τοπίο παραπέμπει συχνά με το μαύρο περίγραμμα που κυριαρχεί και περιβάλλει σαν σκιά τα εκάστοτε μοτίβα, στο θέατρο σκιών. Η ιδέα του τοπίου επαναπροσδιορίζεται. Η αιώρηση, το φαντασιακό στοιχείο στα χρώματα, στο σχέδιο και στα μοτίβα, ο υπερρεαλισμός, η αφαίρεση και η παραστατικότητα μαζί· μέσα από μία νέα, σύγχρονη εικαστική προσέγγιση, αποτυπώνουν και ανάγουν συνάμα την εικόνα, σε μία άλλη πραγματικότητα.
Η υφή και το χρώμα είναι εξίσου σημαντικά. Τα έργα έχουν δουλευτεί κυρίως με ακρυλικά χρώματα και μελάνι. Αλλού το χρώμα είναι πολύ αραιό, αλλού υπεισέρχονται πολλά επάλληλα στρώματα χρώματος ώστε να επιτευχθούν οι διαφορετικές ατμοσφαιρικές αποχρώσεις, ενώ αλλού τέλος το χρώμα αφήνεται να τρέξει στον καμβά δημιουργώντας νερά και σταξίματα υπερρεαλιστικής απόδοσης και συναισθηματικής φόρτισης.
Αίθουσα Τέχνης “ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ δεξαμενή” (Ξανθίππου 11, Κολωνάκι, τηλ: 210 7294342, 3, φαξ: 210 7293317, www.astrolavos.gr, ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Παρασκευή: 10.30-14.00 & 18.00-21.00, Σάββατο: 10.30-15.00)