{mosimage}Με την προβολή της αμερικάνικης ταινίας «Dixie Chicks: Σκάστε και τραγουδήστε/ Dixie Chicks: Shut up and sing», παραγωγής 2006 ανοίγει δυναμικά η φετινή διοργάνωση του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης- Εικόνες του 21ου αιώνα.

Το ντοκιμαντέρ, το οποίο συν-σκηνοθέτησαν η τιμώμενη του φετινού Φεστιβάλ, Barbara Kopple και η συνεργάτιδά της, Cecilia Peck, παρουσιάζει την δραματική αλλαγή που βίωσαν στην ζωή τους, καλλιτεχνική και μη, τα μέλη του δημοφιλούς συγκροτήματος country μουσικής «Dixie Chicks», μετά από την δήλωση της τραγουδίστριας του γκρουπ, Natalie Maines, σε μια συναυλία του που έγινε μια μέρα πριν την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ, το 2003, ότι ντρέπονται που ο George Bush κατάγεται από την πατρίδα τους, το Τέξας.
Αυτή η θαρραλέα δήλωση προκάλεσε την κατακραυγή μεγάλου μέρους της αμερικάνικης κοινής γνώμης, παρόλο που έως τότε τα μέλη του συγκροτήματος θεωρούνταν ως τα αγαπημένα κορίτσια της country μουσικής και οι δίσκοι τους είχαν ρεκόρ πωλήσεων όλων των εποχών.
{mosimage}
Με αφορμή αυτή την θαρραλέα δήλωση της Natalie Maines, το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί τη ζωή και την καριέρα των μελών του γκρουπ για τρία χρόνια, κατά τα οποία δέχθηκαν σειρά λεκτικών επιθέσεων από πολιτικούς, αλλά ακόμα και απειλές κατά της ζωής τους, την ώρα που προσπαθούσαν να συνεχίσουν να ζουν φυσιολογικά, να κάνουν παιδιά και φυσικά να δημιουργούν μουσική.
Το «Dixie Chicks: Shut up and sing» δεν είναι απλά το πορτρέτο κάποιων μουσικών, αλλά είναι ένα ντοκιμαντέρ που σκιαγραφεί, με έντονα κριτική διάθεση, το πολιτικό κλίμα της σύγχρονης Αμερικής, όπου η ελευθερία του λόγου και της διαμαρτυρίας είναι πλέον δικαιώματα υπό εξαφάνιση.

Οι ίδιες οι δύο δημιουργοί της ταινίας, η Barbara Kopple και η Cecilia Peck έχουν πει:
 «Για μας, η ταινία είναι η ιστορία τριών καλλιτεχνών, μητέρων και πολιτών που αρνήθηκαν να μείνουν σιωπηλές. Το ταξίδι που κάναμε με τις Dixie Chicks μετά την κριτική τους για την πολεμική τακτική του Bush αντικατοπτρίζει την ιστορία της χώρας μας αυτή τη στιγμή. Καθώς αυτές οι γυναίκες υπερασπίζονταν τα πιστεύω τους, κόντρα σε απειλές κατά της ζωής τους και μποϊκοτάζ της μουσικής τους, είδαμε ένα πνεύμα κουράγιου και αξιοπρέπειας που ήταν βαθιά αμερικάνικο. Τίποτα δεν είναι μεγαλύτερης ζωτικής σημασίας για μας από το να έχουμε φωνή, και ο σεβασμός που κερδίσαμε γι’ αυτές τις γυναίκες, οι οποίες δεν υποχώρησαν όσο κι αν τους κόστισε, ήταν μια μεγάλη κι αισιόδοξη επιβεβαίωση. Η αφοσίωσή τους ως μητέρες, η αποφασιστικότητά τους να εκφραστούν με ειλικρίνεια μέσω της μουσικής τους, και ο ακλόνητος δεσμός φιλίας τους είναι θεμελιώδη στοιχεία τόσο των Dixie Chicks, και της ταινίας μας, όσο και της αντίθεσής τους στον πόλεμο».

Τρεις χαρακτηριστικές κριτικές του ντοκιμαντέρ:
«Η Barbara Kopple και η Cecilia Peck έχουν δημιουργήσει ένα διορατικό κι εγκάρδιο χρονικό στις ζωές των Dixie Chicks τα τελευταία τρία χρόνια, καταγράφοντας τις συχνά παράδοξες συνέπειες του σχολίου που έκανε η Natalie Maines στη συναυλία τους στο Λονδίνο. Η ταινία συμπεριλαμβάνει τη δήλωση της Maines, τις συναντήσεις που κάνει το γκρουπ στην προσπάθειά του να προσεγγίσει ένα νέο κοινό, την αλλαγή σχεδιασμού της τουρνέ τους και την ακύρωση συναυλιών λόγω φτωχών πωλήσεων των εισιτηρίων. Είναι ένα σπάνιο, σχολαστικό ντοκιμαντέρ για διλήμματα που αντιμετωπίζονται στο εδώ και το τώρα».
Variety

«Πηγαίνοντας μπρος και πίσω μεταξύ του 2003 και του πιο πρόσφατου παρελθόντος, καθώς το γκρουπ προετοιμάζεται για το άλμπουμ τους Taking the Long Way, η ταινία παρέχει μια αποκαλυπτική εικόνα της σχέσης ανάμεσα στην πολιτική, τη δημοσιότητα και τα Μ.Μ.Ε. στο σημερινό πολωμένο κοινωνικό κλίμα. Αναφέρεται στο πως οι ποπ σταρ προωθούνται σαν πολιτικοί που απευθύνονται σε εκλογικές περιφέρειες. Υπαινίσσεται επίσης ότι υπάρχει ένα διττό πρότυπο όταν πρόκειται για διασημότητες που τολμούν να μιλήσουν: οι γυναίκες θεωρούνται, τελείως συγκαταβατικά, ότι δεν γνωρίζουν τη θέση τους».
New York Times

«Η Kopple  και h Peck συλλαμβάνουν το πως, σε ένα έθνος που είναι πια μια ζωντανή μιντιακή φούσκα, οι Dixie Chicks δεν δέχθηκαν απλά κριτική. Στιγματίστηκαν, κι έτσι αναγκάστηκαν να επαναπροσδιοριστούν, αφήνοντας πίσω τους φαν και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς country μουσικής που τις είχαν απαρνηθεί, γράφοντας μουσική για την εμπειρία αυτή, αντιστεκόμενες στους κανόνες μιας μιλιταριστικά πειθαρχημένης μουσικής βιομηχανίας η οποία τις θέλει να... σκάσουν και να τραγουδήσουν. Μέσα σ’ όλα αυτά, η απόφαση της Natalie Maines να αποφύγει την ταπεινοφροσύνη, να επιμείνει στις απόψεις της, στο σημείο που όταν το γκρουπ επιστρέφει στο Λονδίνο για μια ακόμα συναυλία εκείνη ξανακάνει το ίδιο σχόλιο, γίνεται μια πράξη δύναμης και έμπνευσης, την οποία μπορεί να περιγράψει μόνο μια λέξη: πατριωτισμός».
Entertainment Weekly


Η ταινία θα προβληθεί την ημέρα έναρξης του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, την Παρασκευή 16 Μαρτίου στις 20.30 στον κινηματογράφο Ολύμπιον- Galaxia Vacation Club