{mosimage}Τις Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη παρουσιάζει φέτος το καλοκαίρι το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, μετάφραση Κ.Χ.Μύρη με πρωταγωνιστές τους Γιώργο Αρμένη και Βασίλη χαραλαμπόπουλο Ο Αριστοφάνης, έγραψε τις Θεσμοφοριάζουσες το 411 π.Χ. και παίχτηκαν στην Αθήνα την ίδια χρονιά,πιθανότατα στα Μεγάλα Διονύσια, την εποχή που στα Λήναια παρουσιαζόταν η Λυσιστράτη. Το έργο πήρε τον τίτλο του από τα Θεσμοφόρια, μία γιορτή των γυναικών στην οποία απαγορευόταν η παρουσία των ανδρών.

Στόχος της σάτιρας του Αριστοφάνη είναι για άλλη μία φορά ο Ευριπίδης. Εδώ, οι Αθηναίες αγανακτούν με τον μεγάλο τραγικό ποιητή, για όσα τις καταμαρτυρεί στις τραγωδίες του και συντάσσονται στη μεγάλη, μυστική γιορτή των γυναικών, τα Θεσμοφόρια, προκειμένου να τον δικάσουν. Ο Ευριπίδης μαθαίνει τα σχέδιά τους και στην προσπάθειά του να μην καταδικαστεί, αποφασίζει να στείλει στο ναό της Δήμητρας Θεσμοφόρου έναν δικό του άνθρωπο, τον Μνησίλοχο, μεταμφιεσμένο σε γυναίκα, για να τον υπερασπιστεί.

Όπως σημειώνει ο Σωτήρης Χατζάκης: «…η σκηνοθεσία είδε το έργο μέσα στη δεκαετία του ’50. Ο πόλεμος και ο εμφύλιος, ο ζόφος και οι φλογερές προσδοκίες, η ξένη οικονομική βοήθεια (σχέδιο Μάρσαλ) και το αντίτιμο της πολιτικής προσάρτησης, θυμίζουν την Αθήνα της Σικελικής καταστροφής, την κρίση, την εκ Περσίας πρόταση του Αλκιβιάδη για οικονομική ανόρθωση, με αντίτιμο την αλλαγή του πολιτεύματος.
 
Η παράσταση περνά από κομβικά σημεία της αισθητικής του ’50. Ο Αριστοφανικός μώμος θα τα μπλέξει με την χοντρή του Ζαχαρία και του Θησαυρού. Θα μπει στις σελίδες του Ρομάντζου με τις μελό αποδράσεις, θα περάσει από το Άλσος του Οικονομίδη από τα μπουλούκια και το νούτικο Θέατρο. Θα συναντήσει τον Αγκόπ και τον Τζίμη τον τίγρη, θα μπει στον μπερντέ του Καραγκιόζη, θα χορέψει με τους ξυλοπόδαρους των λαϊκών μίμων, με τα σουξέ του Γούναρη και τα μάμπο του Χιώτη. Και, κατά ένα μυστηριακό τρόπο, που μόνο η κυτταρική μνήμη και η βαθιά εμβίωση της Ελληνικής περιπέτειας εξηγεί, ο Μνησίλοχος, αυτός ο αθώος και διαθέσιμος συγγενής, ο θαυμαστικός προς τον Ευριπίδη και προς τον μαγικό θεατρόκοσμο των μεταμορφώσεων, θα θυμίσει τους φτωχοδιάβολους του Αυλωνίτη, του Σταυρίδη, του Ηλιόπουλου, του Ευθυμίου, του Βέγγου, του  παπαγιαννόπουλου, του Γκιωνάκη και τόσων άλλων. Κι ύστερα απ’ αυτά ακόμα ένα ερώτημα: είναι αρκετή η καλλιτεχνική δεξαμενή μιας εποχής για να χωρέσει τον Αριστοφανικό χείμαρρο; Ασφαλώς όχι.

Η παράσταση αναφέρεται σε μια εποχή, δεν εγκλωβίζεται στη γραφικότητα και στο φολκλόρ της. Γιατί ο Αριστοφάνης, πρωτεϊκός και ακατέργαστος, ενστικτικός και κακοτράχαλος, πάντα θα αντιμετωπίζει τις ηθικολογικές παρενέργειες ενός σύγχρονου πολιτισμού που απολυμαίνει, επιστρωματώνει και αναλύει αυτόν τον ανυπότακτο τραγόμορφο, τον αθυρόστομο που κρατά τον φαλλό ορθωμένο κι απελευθερώνει τα κοπάδια των αισθήσεων, ανθίζει τους βλαστούς των μαραμένων μας ενστίκτων και στέλνει τους χυμούς προς τα πάνω στο άνυδρο και αποξηραμένο μας μυαλό. Για να θυμίσει ότι στις μεγάλες στιγμές του ανθρώπου, οι σπασμοί έρχονται από τα σπλάχνα και τα δάκρυα από τις φτέρνες».

Η ταυτότητα της παράστασης:{mosimage}
Μετάφραση :Κ. Χ. Μύρης
Σκηνοθεσία :Σωτήρης Χατζάκης
Σκηνικά: Έρση Δρίνη
Κοστούμια :Γιάννης Μετζικώφ
Μουσική :Σταμάτης Κραουνάκης
Χορογραφία :Φρόσω Κορρού
Φωτισμοί :Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη :Δημήτρης Παπανικολάου

Παίζουν: Γιώργος Αρμένης (Μνησίλοχος), Βασίλης Χαραλαμπόπουλος (Ευριπίδης), Αλέξανδρος Μυλωνάς (Αγάθωνας), Βαγγέλης Χατζηνικολάου (Υπηρέτης Αγάθωνα - Πρύτανης), Δημήτρης Μάριζας - Ενκελέντ Φεζολλάρη (Μαθητές του Αγάθωνα), Θέμις Πάνου (Κλεισθένης), Περικλής Καρακωνσταντόγλου (Τοξότης), Ελένη Ουζουνίδου - Μαρία Καντιφέ (Γυναίκες) Χορός: Ρένα Βαμβακοπούλου, Μάρα Βλαχάκη, Ελένη Ρωξάννη Γαρεφαλάκη, Άννα Γιαγκιώζη,  Άννα Καλαϊτζίδου, Σοφία Καλεμκερίδου, Μαρία Καντιφέ, Δήμητρα Λαρεντζάκη, Λήδα Μανιατάκου, Μαρία Μανιώτη, Αγορίτσα Οικονόμου, Ελένη Ουζουνίδου, Αρετή Πασχάλη, Ίρις Πανταζάρα, Βαγγέλης Χατζηνικολάου, Δημήτρης Μάριζας, Ενκελέντ Φεζολλάρη.