Ο καλύτερος τρόπος να ζεις – τέσσερις άνθρωποι έχουν μπλεχτεί τόσο ανεπανόρθωτα σε μία ξέφρενη κούρσα ερωτικού πάθους που θα σωθούν μόνο καταργώντας κάθε ηθικό κανόνα. Δεν ζητούν να γίνουν ανήθικοι αλλά, όπως τα παιδιά στο παιχνίδι τους, καταργούν κάθε έννοια ηθικής για όλο τον κόσμο. Ο Λήο, θεατρικός συγγραφέας, ο Όττο, ζωγράφος και η Γκίλντα, διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων έχουν τέτοια εμμονή με τη φιλική τους αγάπη και την αλληλεξάρτησή τους που κάθε όριο αυτομάτως καταρρέει. Έχουν αποφασίσει πως ο μόνος τρόπος να ζει ένας άνθρωπος είναι να αποζητά την περιπέτεια, τη δόξα, την επιτυχία, το σεξ, τη δημιουργία και ασφαλώς τη στοργή… μήπως έχουν άδικο;
Ο Όττο το σκάει έξω φρενών από το ατελιέ του στο Παρίσι όταν ανακαλύπτει την ερωμένη του Γκίλντα στο κρεβάτι με τον καλύτερο του φίλο, τον Λήο. Ο Λήο καταρρακώνεται στο Λονδίνο όταν συλλαμβάνει τον Όττο και την Γκίλντα ταραγμένους μετά το σεξ. Μόνο που τώρα αυτή που αποδρά είναι η Γκίλντα, αποζητώντας την ευτυχία και την επιτυχία στη Νέα Υόρκη, στον γάμο της με τον Έρνεστ, έμπορο έργων τέχνης. Ο Όττο και ο Λήο όμως μετά από δύο χρόνια στα νησιά του Ειρηνικού επιστρέφουν για να τη διεκδικήσουν. Κάθε σενάριο που τους απομακρύνει από εκείνη είναι ανυπόφορο. Ποια θα είναι η λύση που θα τους προσφέρει τελικά την ευτυχία;
Πώς μπορεί να επηρεάσει μια γενιά ανθρώπων εθισμένων στην αποκάλυψη και τη συσσώρευση της πληροφορίας ένα έργο του 1930 όπου η γλώσσα κρύβει, καλύπτει και μυθοποιεί όσα δεν μπορούν να ειπωθούν με το όνομά τους, ενώ τα ειρωνεύεται και τα κατασπαράζει; Σε αυτό το έργο ο Κάουαρντ πετυχαίνει ότι πιο δύσκολο για έναν θεατρικό συγγραφέα: να απεικονίσει ό,τι θεωρείται ανήθικο χωρίς να το κατηγορεί ούτε να το επικροτεί, κάνοντας το τόσο γοητευτικό ώστε να μην γίνεται απωθητικό, αλλά και τόσο απάνθρωπο ώστε να μη φαντάζει σαν ιδανικό.
Από το Παρίσι στο Λονδίνο, από τα νησιά του Ειρηνικού στη Νέα Υόρκη, ένα ξεκαρδιστικό ταξίδι που καταργεί το ψέμα του αυθορμητισμού και οδηγεί στην αλήθεια της πιο σκληρής στοργής.
Η Ταυτότητα της Παράστασης
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Αντώνης Γαλέος
Σκηνικἀ– Κοστούμια: Νίκος Αναγνωστόπουλος
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Ηχητικό Περιβάλλον: Νέστωρ Κοψιδάς
Χορογραφία: Αντωνίνα Βλουτή
Παίζουν: Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Νέστωρ Κοψιδάς, Δημήτρης Μακαλιάς, Φαίη Ξυλά
Για το έργο
(από την κριτική του John Lahr για το έργο)
Ο κύριος στόχος του γέλιου: μέσα από την επιπολαιότητα και ό,τι πιο επιφανειακό δεν αδρανούμε μπροστά στα σοβαρά θέματα της ζωής∙ κάθε άλλο… τα καταργούμε. Για τον Κάουαρντ Ο καλύτερος τρόπος να ζεις είναι να ξεπερνάς κάθε όριο εγωισμού και ματαιοδοξίας, να τα παίζεις όλα για όλα συνεχώς. Όπως ακριβώς είπε και σε ένα τραγούδι του ο Κάουαρντ:
Έλα κι εσύ Μες στη θύελλα, τη θύελλα, τη θύελλα
Έλα να γράψουμε Μια νέα σελίδα στην ανθρώπινη ιστορία
Και πρώτοι στον χορό οι ηθικολόγοι Μες στον χορό σαν διάβολοι…
Η βία και η ανεμελιά αυτών των στίχων αποτελούν την ουσία των παιχνιδιών του τριγώνου Γκίλντα, Λήο και Όττο, που βασανίζουν ο ένας τον άλλον με την παρουσία και την απουσία τους. Στους Times η κριτική παρατηρούσε: 'Το θέμα δεν είναι να καταστρατηγηθούν απλώς οι συμβάσεις: το θέμα είναι μάλλον το πώς ο άνθρωπος μπορεί να το σκάσει'.
Ο Κάουαρντ ήταν ένας κατεξοχήν σταρ και γνώριζε ότι μεγαλύτερο σφάλμα δεν υπάρχει από το φανερώνεις τη δίψα για αναγνώριση. 'Αν είσαι σταρ, οφείλεις να συμπεριφέρεσαι σαν σταρ. Όπως εγώ'. Αντί να μεταμφιέζει τον ναρκισσισμό του πίσω από μια επίδειξη καλών τρόπων, ο Κάουαρντ εξομολογείται, εξερευνεί, χλευάζει την αδυσώπητη ενασχόληση του με την εμφάνιση των πραγμάτων. Εξιλεώνεται μέσα από το γέλιο. Πολλοί συγγραφείς θα έκρυβαν καλά τη σκανδαλώδη έλλειψη αρχών των ηρώων τους, τον αγώνα τους για να πετύχουν τις φιλοδοξίες τους, να κάνουν να φανεί το ταλέντο τους, να ικανοποιηθεί το πάθος τους – στο Ο καλύτερος τρόπος να ζεις ο Κάουαρντ φροντίζει να είναι τα πρώτα που θα φανερωθούν και δεν θα πάψουν στιγμή να τονίζονται.
Το ερωτικό τρίγωνο αποτελεί έναν κλειστό, προσωπικό κόσμο για τον Κάουαρντ, μία ελίτ με τον δικό της κώδικα συμπεριφοράς και τιμής. 'Δείτε μας, είμαστε ανθρώπινα πλάσματα, τίποτα άλλο', λέει η Γκίλντα ‘το παραδέχομαι, για απλά ανθρώπινα πλάσματα έχουμε τις ιδιοτροπίες μας, ναι, αλλά δεν σας δίνει αυτό και το δικαίωμα να σχηματίζεται λάθος εντυπώσεις για μας, επειδή δεν έχουμε κοινωνικά προσόντα.' Η ζωή πέρα από τους τρόπους, πέρα από τους συμβατικούς ορισμούς του κανονικού και του «νορμάλ» απαιτεί θάρρος που λείπει στους περισσότερους ανθρώπους. 'Η όλη κατάσταση είναι σαν τσίρκο. Ο κόσμος πληρώνει για να δει φρικιά. Ελάτε κόσμε! Ελάτε να δείτε, εμείς έχουμε και τη Γυναίκα Ελέφαντα και τον άντρα Πίθηκο και τον Ζωντανό Σκελετό και τους τρεις φημισμένους Ερμαφρόδιτους!'.
Το έργο Ο καλύτερος τρόπος να ζεις γράφτηκε το 1932, και ανέβηκε στη Νέα Υόρκη με εξαιρετική επιτυχία το 1933∙ χρειάστηκε να περάσουν έξι ολόκληρα χρόνια για να επιτρέψει η λογοκρισία να ανέβει στο Λονδίνο. Το έργο έκανε 230 παραστάσεις όταν διέκοψε την πορεία του ο πόλεμος. Όταν εισβάλει στην καθημερινή ζωή ο εθνικισμός, τα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα και η μοιρολατρία, η παράτολμη επιπολαιότητα του Κάουαρντ έμοιαζε να σηματοδοτεί το τέλος μιας άλλης εποχής ή ένα ουτοπικό αίτημα για μια αλλόκοτη αναρχία.
Για τον συγγραφέα
Νόελ Κάουαρντ (1899-1973)
«Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι αντιδρούν με τόσο μένος στην ειλικρίνεια
και τέτοια επιείκεια στην απάτη»
Νόελ Κάουαρντ
Ο Νόελ Κάουαρντ έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο σε ηλικία δέκα ετών ως ένα από τα «παιδιά θαύματα» στο μουσικό έργο με νεράιδες Το Χρυσόψαρο. Έτσι πήρε την πρώτη του επίσημη κριτική από την Daily Mirror που ανάμεσα σε άλλα ανέφερε: «Τεράστια επιτυχία σημειώνει ο Κύριος Νόελ Κάουαρντ στο ρόλου του Πρίγκηπα Μύδι». Ο Νόελ Πήρς Κάουαρντ γεννήθηκε στο Λονδίνο, 16 Δεκεμβρίου του 1899, από τον Άρθουρ Σάμπιν Κάουαρντ και τη σύζυγό του Βάιολετ. Από μωρό ζούσε μέσα στη μουσική και το θέατρο, αφού και οι δυο γονείς του έπαιζαν πιάνο και τραγουδούσαν στη χορωδία του Σαιντ Όλμπανς, ενώ η μητέρα του ήταν μανιώδης θεατρόφιλη. Η γενική εκπαίδευση του Νόελ δεν υπήρξε ιδιαίτερα συστηματική, εν αντιθέσει με την επιμονή του στην εκμάθηση των κωδίκων της υποκριτικής στην Εδουαρδιανή σκηνή, η οποία τον οδήγησε και στο θίασο του διάσημου ηθοποιού της εποχής Τσαρλς Χότρι. Το 1912 ο Νόελ θεωρούσε ήδη τον εαυτό του επαγγελματία ηθοποιό και σπανίως βρισκόταν χωρίς ρόλο σε κάποια παράσταση, αν και μονίμως αντιμετώπιζε το πρόβλημα ότι η νομοθεσία δεν επέτρεπε σε κανένα άτομο νεαρότερο των δεκατεσσάρων ετών να εργάζεται το βράδυ.
Στα 13 του προσέφεραν ένα ρόλο στο Η Χανέλε πάει στον Παράδεισο του Χάουπτμαν. Στο τραίνο πηγαίνοντας προς το Λίβερπουλ γνωρίστηκε με ένα «ζωηρό κορίτσι» που «μου έδωσε ένα πορτοκάλι και μου είπε κάτι ελαφρώς βρώμικες ιστορίες»: ήταν η Γκέρτρουντ Λόρενς η βασική συνεργάτιδα και μούσα για τα περισσότερά του έργα. Την ίδια χρονιά έπαιξε έναν ρόλο στον Πήτερ Παν σε μία παράσταση που συνέχισε να παίζεται για τρία χρόνια παρότι όλος ο παιδικός θίασος είχε μετατραπεί σε εφηβικό. Το 1917 τον στρατολόγησαν και πέρασε εννιά αποτρόπαιους μήνες ως ένστολος προτού του δοθεί απολυτήριο λόγω ασθενικής κράσης. Αμέσως άρχισε να σχεδιάζει τη θριαμβευτική του επάνοδο στο θέατρο με το έργο Σκάνδαλο, κατορθώνοντας μόνο να τον απολύσουν για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή του, επειδή σκάρωνε φάρσες στις γηραιές κυρίες του θιάσου.
Ταυτόχρονα με την καριέρα του ως ηθοποιού, αρχίζει να γράφει τραγούδια, μυθιστορήματα και νούμερα για βαριετέ. Το 1920 ανεβαίνει το πρώτο του θεατρικό έργο, Βασίσου πάνω σου κι έτσι ο Κάουαρντ μπαίνει με τον καλύτερο τρόπο στην ξέφρενη δεκαετία του ‘20, της οποίας θα θεωρηθεί από πολλούς και ως ο κύριος εκπρόσωπος. Το 1923 γράφει το βαριετέ Εδώ Λονδίνο, όπου εκτός από τους στίχους συνθέτει και τη μουσική. Αυτή είναι και η πρώτη του επαγγελματική συνεργασία με την Γκέρτρουντ Λόρενς, που θα θεωρηθεί ορόσημο και θα διαμορφώσει τους βασικούς κανόνες του γκλάμουρ.
Καθώς οι κριτικοί τον κατηγόρησαν ότι τα έργα του ήταν μόνο ευδυείς ατάκες χωρίς την παραμικρή ουσία, ο Κάουαρντ αποφασίζει να στραφεί στο «σοβαρό» ρεπερτόριο, γράφοντας τον Στρόβιλο, μιλώντας για τα ναρκωτικά και την ομοφυλοφιλία. Κινδύνεψε να απαγορευτεί από τη λογοκρισία, αλλά ξεπέρασε τον σκόπελο πείθοντας τους υπεύθυνους ότι το έργο αποτελεί μια διάλεξη περί ηθικής. Το έργο ανεβαίνει 16 Δεκεμβρίου του 1924, στα εικοστά πέμπτα γενέθλια του Κάουαρντ. Η πρωτοφανής του επιτυχία τον οδήγησε στην κατασκευή μιας περσόνας που επεκτάθηκε και στη ζωή του: οι περίφημες μεταξωτές πιζάμες, τα μακριά φίλτρα για τσιγάρα, τα πρωινά στο κρεβάτι.
Μέσα στο 1925 ανέβηκαν τρία από τα αριστουργήματά του: Κολασμένοι Άγγελοι, Αρετή για όλους και Πυρετός της άνοιξης. Η δεκαετία του ‘30 τον βρήκε να μετακομίζει στην Μπελγκράβια στο Στούντιο, ένα σύμπλεγμα από δύο σπίτια που έγινε γνωστό ως στέκι για τα πιο κοσμικά πάρτι της εποχής. Εκείνη την εποχή ο Κάουαρντ επισκέπτεται για πρώτη φορά την Άπω Ανατολή, όπου σε μια κρίση πυρετού, γράφει σε τέσσερις μέρες ένα από τα γνωστότερα του έργα το Θυμήσου τον Σεπτέμβρη. Το 1932 ανεβάζει την πιο σοφιστικέ κωμωδία του το Ο καλύτερος τρόπος να ζεις, πάλι με τεράστια επιτυχία. Όταν ξεσπάει ο πόλεμος γράφει το Πονηρό πνεύμα, που παίχτηκε για έξι συνεχείς σεζόν.
Μετά τον πόλεμο, με την επικράτηση του λεγόμενου ρεαλιστικού θεάτρου της οργισμένης γενιάς, ο Κάουαρντ έπεσε στη δυσμένεια των κριτικών πάρα τη συνεχή του εμπορική επιτυχία. Το 1970 ανακηρύχτηκε σερ. Η τελευταία δημόσια εμφάνισή του ήταν σε γκαλά με κομμάτια από τα έργα του το Ω! Κάουαρντ (κατά το Ω! Καλκούτα), στις 14 Ιανουαρίου του 1973. Λίγες μέρες μετά επέστρεψε στην Τζαμάικα, όπου και πέθανε στις 26 Μαρτίου.
Όταν τον ρώτησαν «Ποια είναι η ιδανική ζωή για σας;» Ο Κάουαρντ απάντησε: «Η δική μου».
Βιογραφικά συντελεστών
Αντώνης Γαλέος
Αποφοίτησε από το τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και τα μεταπτυχιακά τμήματα του Claremont Graduate School (MA: Θεωρία της Λογοτεχνίας, Φιλοσοφία της Αναγέννησης) και του University of East Anglia (MA: Σκηνοθεσία Θεάτρου). Επίσης σπούδασε υποκριτική στο Pomona College. Έχει σκηνοθετήσει ανάμεσα σε άλλα τα: Cloud Nine της Caryl Churchill, Γλάρος του Αnton Chekhov, Φίδι του Jean Claude Van Italie, Ελένη του Ευριπίδη, Ψάχνοντας τον Γκοντώ, Αγνώστου Ταυτότητος Ανθρώπινα Υπολείμματα και η Πραγματική Φύση της Αγάπης του Brad Fraser. Έχει συνεργαστεί ως δραματολόγος/ δραματουργός στα ΘανατουΤοπία, Η Αρρώστια του Θανάτου της Μargueritte Duras, Ο Νεκρός του Georges Bataille, To Όνειρο Ενός Γελοίου Ανθρωπάκου του Φιόντορ Ντοστογιέφσκυ, Κληρονομιά του Marivaux, All In the Timing του David Ives, κα.
Έχει μεταφράσει μεταξύ άλλων τα θεατρικά κείμενα: Εκτός Σχεδίου του David Mamet, Οι Καλοκαιρινές Διακοπές της Μπέτυ του Christopher Durang, 4.48 Ψύχωση της Sarah Kane, Πνεύμα της Margaret Edson, Γλυκό Πουλί της Νιότης του Tennessee Williams, Όνειρο Θερινής Νύχτας του William Shakespeare, Mεγαλείο της Abi Morgan, Μίζερι του Stephen King, Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες του Richard Alfieri, Περίπτωση Σρέμπερ της Caryl Churchill, Εξόριστοι του James Joyce. Το 2003-2004 διετέλεσε υπεύθυνος αρχαιολογικής και φιλολογικής έρευνας στο τμήμα Κλεψύδρα της τελετής έναρξης στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και υπεύθυνος για τη σκηνοθεσία παρέλασης αθλητών στην τελετή λήξης των Παραολυμπιακών αγώνων. Διδάσκει σεμιναριακά και σε ιδιωτικές σχολές devised theatre, δραματουργική ανάλυση κειμένου για ηθοποιούς, υποκριτική και λογοτεχνία, συγγραφή ερευνητικού δοκιμίου, θεατρική μετάφραση κα.
Κωνσταντίνος Γαβαλάς
Γεννήθηκε στον Πειραιά. Αποφοίτησε από το Θέατρο Τέχνης το 2008. Στο θέατρο έχει παίξει στις παραστάσεις: Όρνιθες του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Δ. Χρονόπουλου, Kατά φαντασίαν ασθενής του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου, Η Βασίλισσα της ομορφιάς του Μάρτιν Μακντόνα σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, Τίτος Ανδρόνικος του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Α. Μπρούσκου, Ορέστης του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γ.Χουβαρδά.
Στην τηλεόραση έχει παίξει στις σειρές: «Μ+Μ», «Ονειροπαγίδα», «Το Κλειδί του παραδείσου», «Άγρια Παιδιά». Στον κινηματογράφο έχει εμφανιστεί στη μικρού μήκους ταινία της Μ.Πάσσαρη «Τι ώρα θα γυρίσεις».
Νέστωρ Κοψιδάς
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1975. Αποφοίτησε από τη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης το 1996. Με το Θέατρο Τέχνης συνεργάστηκε στις παραστάσεις Μινέττι του Τ. Μπερνχορντ και Μήδεια του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γ. Λαζάνη, ο Πλούτος του Αριστοφάνη, ο Μικρός Πρίγκιπας του Α.Σ.Εξυπερί και τα Ραβδιά των Τυφλών του Γ. Ρίτσου σε σκηνοθεσία Μ. Κουγιουμτζή.
Με το Θέατρο του Νότου συνεργάστηκε στην παράσταση Casanova- Η περιπέτεια της Μ.Τσβετάγεβα σε σκηνοθεσία Σ. Λιβαθινού.
Με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ζακύνθου στην παράσταση το Φιόρο του Λεβάντε του Γ. Ξενόπουλου σε σκηνοθεσία Θ. Καμπίτση. Με τη Θεατρική Εταιρία Πράξη στην παράσταση Φωτιά στο Πρόσωπο του Μ.Φ.Μάγιενμπουργκ σε σκηνοθεσία Ε. Σαπουντζή.
Με την ομάδα ΘΕΑΜΑ στην παράσταση Oops! Μια παράσταση Comics σε σκηνοθεσία Γ. Κακλέα. Συνεργάστηκε με τον Φ. Μαυρατίδη στην παράσταση Η Αντιγόνη στη Νέα Υόρκη του Γ. Γκλοβάτσκι.
Άλλες παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε: Ξένοι Τόπoι του Φιλίπ Γκόλντουϊν σε σκηνοθεσία Γ. Γκικαπέπα, 3 Φορές σε κείμενα του Ζ.Κοκτώ και σε σκηνοθεσία Β. Ναχμία, Νέο Αίμα της Μ. Κάλμπαρη και Ιστορίες για Γαμοφοβικούς σε κείμενα της Κάλμπαρη και του Β. Ραΐση και σε σκηνοθεσία της ίδιας, Χρυσές Δουλειές του Μ. Τόμπσον σε σκηνοθεσία Β. Χριστοφιλάκη, Alpenstock του Ρεμί Ντε Βος σε σκηνοθεσία της Έσθερ Αντρέ Γκονζάλες.
Είναι μόνιμος συνεργάτης της Θεατρικής Ομάδας OPERA και έχει λάβει μέρος στις παραστάσεις Κοίτα με σε κείμενα εμπνευσμένα από τα ερωτικά σονέτα του Σαίξπηρ, Οι τρεις αδερφές του Α. Τσέχωφ, 4 Εικόνες Αγάπης του Λ. Μπέρφους, Ο Μισάνθρωπος του Μολιέρου, Jeff Coons του Reinald Goetz σε σκηνοθεσία Θ. Αμπαζή.
Έχει επιμεληθεί μουσικά παραστάσεις των Γ. Κακλέα, Μ. Κάλμπαρη, Γ. Γκικαπέπα, Ρ. Πατεράκη, Γ. Στεφοπούλου, Β. Χριστοφιλάκη, Ι. Βαρδάκη κ.α.
Δημήτρης Μακαλιάς
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (2006) και απόφοιτος του τμήματος Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (2004). Πτυχιούχος πιάνου και αρμονίας.
Έχει παίξει στις παραστάσεις: Ο Έμπορος της Βενετίας του Σαίξπηρ (ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης - σκην. Βασίλης Μαυρογεωργίου/Κώστας Γάκης), Χοντροί Άντρες με Φούστες του Νίκι Σίλβερ (Θέατρο Μικρή Χώρα - σκην. Χρήστος Καρχαδάκης), Rent του Jonathan Larson (Θέατρο Χώρα - σκην. Θέμις Μαρσέλλου), Τρωάδες του Ευρυπίδη (Κ.Θ.Β.Ε. - σκην. Νικαίτη Κοντούρη), Sabine-X του Μανώλη Τσίπου (Εθνικό Θέατρο - σκην. Ανέστης Αζάς), Το ημέρωμα της στρίγγλας του Σαίξπηρ (Εθνικό Θέατρο - σκην. Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης), ΒάτραΧοι του Αριστοφάνη (Εθνικό Θέατρο - σκην. Δημήτρης Λιγνάδης), Ηρακλείδαι του Ευρυπίδη (Angelus Novus - σκην. Δαμιανός Κωνσταντινίδης), Νούμερο 17 του Κωνσταντίνου Σακκά (Θέατρο Ροές και Bios - σκην. Κωνσταντίνος Σακκάς), Ρουμπελστίλτσκιν του Μάικ Κένι (Θέατρο Πόρτα - Ξένια Καλογεροπούλου - σκην. Γιάννης Μόσχος), Το Γαλάζιο Πουλί του Μωρίς Μέτερλινγκ (Εθνικό Θέατρο - σκην. Κωστής Μεγαπάνος), Ελεύθεροι Πολιορκημένοι (Χοροθέατρο Κ.Θ.Β.Ε. - σκην. Κωνσταντίνος Ρήγος), Σχεδίασμα Β’ (Χοροθέατρο ΟΚΤΑΝΑ - σκην. Κωνσταντίνος Ρήγος), καθώς και σε μουσικοθεατρικές παραστάσεις με τους Άγαμους Θύτες (σκην. Ιεροκλής Μιχαηλίδης).
Συμμετείχε στις τηλεοπτικές σειρές : Η γενιά των 592 ευρώ (MEGA), Έχω ένα μυστικό (ALPHA), Safe Sex (MEGA), Ο Φάρος (ANT1), Ο θησαυρός της Αγγελίνας (ΝΕΤ), κα. Επίσης στις ταινίες μεγάλου μήκους J.A.C.E. (σκην. Μενέλαος Καραμαγγιώλης), Οι Αδιάφοροι (σκην. Γιώργος Ανδρέου), Το πέταγμα του Κύκνου (σκην. Νίκος Τζίμας) και σε άλλες ταινίες μικρού μήκους.
Φαίη Ξυλά
Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και μεγάλωσε στην Κέρκυρα. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με το θέατρο, παίρνοντας μέρος σε παραστάσεις της κερκυραϊκής σκηνής. Αποφοίτησε από το Εθνικό Θέατρο το 1999 και από τότε έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, Θεάτρου Τέχνης, Θεάτρου του Νότου, Εθνικού Θεάτρου και άλλες.
Εχει παίξει στις παραστάσεις: Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του William Shakespeare σε σκηνοθεσία Ν. Χατζηπαππά, Πλούτος του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Δ. Χρονόπουλου, Σαμία του Μενάνδρου σε σκηνοθεσία Ευ. Γαβριηλίδη, Οι αλλοπαρμένοι του Ν. Χ. Χουρμουζιάδη σε σκηνοθεσία Thomas Middleton - William Rowley, Proof του David Auburn σε σκηνοθεσία Κ. Αρβανιτάκη, Υψηλή Τάση της Abi Morgan σε σκηνοθεσία Γ. Μόσχου, Στάχτη στα μάτια του John Buffalo Mailer σε σκηνοθεσία Λ. Γιούργου, Hysteria του Terry Johnson σε σκηνοθεσία Κ. Αρβανιτάκη, Ηλέκτρα του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία A. Μπρούσκου, Νυφικό Κρεβάτι του Jan De Hartog σε σκηνοθεσία Β. Μυριανθόπουλου, Τρεις αδελφές του Αντον Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Μ. Κάλμπαρη.
Στον κινηματογράφο έχει παίξει στις εξής ταινίες: «Λου και Λένα» της Μαρίας Λάφη, «Ντίνος ο θυρωρός» της Κατερίνας Βισούλη, «Λουκουμάδες με μέλι» της Όλγας Μαλέα, «Το Κορίτσι» του Μάνου Αρβανιτάκη, «Πεθαίνοντας στην Αθήνα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Bella» της Ελένης Τριανταφύλλου (μικρού μήκους), «Συνωμοσίες Γυναικών» του Βασίλη Βαφέα, «Γαμήλιο Πάρτι» της Χριστίνας Κρόκος, «Όλα θα πάνε καλά» του Γιάννη Ξανθόπουλου.
Στην τηλεόραση έχει παίξει στις σειρές: «Φεύγα», «Όνειρο ήταν», «Μου λείπεις», «Επαφή», «Αστυνόμος Μπέκας», «Γιούκγερμαν», «Τα μυστικά της Εδέμ».
Πληροφορίες:
ΠΕΡΙΟΧΗ
Από Μηχανής θέατρο
Ακαδήμου 13
Μεταξουργείο
Αθήνα, 104 36
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
21 Noεμβρίου 2010 - 28 Φεβρουαρίου 2011
ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη 21.30, Σάββατο: 18.00
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΑΜΕΙΟΥ
210 5231131
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Κανονικό: 20 ευρώ
Φοιτητικό: 14 ευρώ
ΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ Β’ ΣΚΗΝΗΣ
70 άτομα
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
85’ (χωρίς διάλειμμα)
E-MAIL