Πρέβεζα!
Μια ανάμνηση, μια θύμηση, μια εικόνα, ένας ήχος, ένα άρωμα. Ή μήπως όχι! Βελέντζα κρεμασμένη στα κλαδιά του «Μάη» ν’ αεριστεί και τηλεόραση κρυφά απ’ το παράθυρο. «Μήλα» και ποδόσφαιρο στην αλάνα με τ’ αγόρια, να τρελαίνουμε τη γειτόνισσα και να φωνάζει. Ξεγνοιασιά, βανίλια στα «Δικαστήρια» και κρυφτό στον «Ανδρούτσο».

Μυρίζει κοκκινιστό και στο ραδιόφωνο ποδόσφαιρο. Κική, Γιώργος, Νίκος, Σταύρος. Ναι, είναι Κυριακή στην Πρέβεζα. Στην Πρέβεζα των παιδικών μου χρόνων, που μουρμουρίζει ακατάληπτα.

Η γιαγιά στο χωριό να ψήνει στη γάστρα, να φτιάχνει πίτες. Ο παππούς να ρίχνει πασιέντζα. Το πρωί βουτιές στη θάλασσα απ’ τις ρόδες με τα παιδιά και η μαμά να φωνάζει απ’ την ταράτσα. Βόλτα το βράδυ στην παραλία και καλαμπόκι ψητό απ’ τον πλανόδιο στη γωνία. Καφές και παγωτό στην «Άσκοτ», στο «Ζόγκαρη», στο «Γαλαξία», στο «Γεωργίου». «Προμηθέας Δεσμώτης» στα «Νικοπόλεια», και «Γιορτή της σαρδέλας» στο λιμάνι. Ελένη, Μαρία, Θανάσης, Μίλτος, Αντώνης, Σταύρος, Δήμητρα, Ντίνα. Καλοκαιράκι στην Πρέβεζα. Στην Πρέβεζα των εφηβικών μου χρόνων, που γίνεται ψίθυρος ή μήπως τραγούδι;

Βροχή. Σιγανή, συνεχής, μονότονη. Ξεχνούσε να σταματήσει. Με το ποδήλατο στο σχολείο. Το χώμα να μυρίζει κι εγώ να γυρνάω μούσκεμα στο σπίτι κι ας είχα ομπρέλα. Πάντα μου άρεσε η βροχή. Μου ταίριαζε. Γιορτή της Αεροπορίας με επίσκεψη στη «βάση» στο Άκτιο. «Λέσχη» για σινεμαδάκι και πορεία για το Πολυτεχνείο. Κατερίνα, Γιώργος, Βαγγέλης, Σήφης, Ελβίρα, Μάγδα, Ηλίας, Μήτσος. Χειμώνας στην Πρέβεζα. Στην Πρέβεζα των πρώτων σκιρτημάτων της καρδιάς, που ουρλιάζει στ’ αυτιά μου.

Έφυγα στα 18. Δεν έβλεπα την ώρα. Ήθελα να φύγω. Μ’ έπνιγε. Και πάντα με γοήτευε. Ένα οξύμωρο σχήμα μέσα μου αυτή η πόλη!!    

Το πατρικό μου, γλάρος στη θάλασσα. Γαρδένια και βασιλικός. Ηλιοβασίλεμα στον Παντοκράτορα. Τόσο όμορφο, να σε πονάει, να σου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Γαλήνη κι ημέρεμα ψυχής ο παφλασμός της θάλασσας τη νύχτα. Όταν δεν ακούς τίποτε άλλο εκτός από το χτύπο της καρδιάς σου ή μήπως είναι το πυροφάνι;

«Η Φόνισσα» στο κάστρο. Που από φυλακή γίνεται για λίγο πολιτιστικός χώρος. Που με λίγη καλή θέληση θα μπορούσε να είναι κόσμημα. Μα, …
Επιστροφή στην Πρέβεζα.
Για να φύγω πάλι!!

Ένα ατέλειωτο πήγαινε-έλα όλα αυτά τα χρόνια. Τόσοι αποχωρισμοί, τόσα ξανανταμώματα!! Κάθε επιστροφή και άλλη πόλη, κι όμως τόσο παράξενα οικεία!!! Τα ίδια μαγαζιά, άλλα ονόματα, άλλοι άνθρωποι!
Υποσχέσεις που δόθηκαν και δεν κρατήθηκαν ποτέ. Κι άλλες, που ποτέ δεν δόθηκαν μα κρατούν ακόμα!!  Σε μια πόλη που μεταλλάσσεται ανάλογα με τη διάθεσή μου! Μια πόλη σαν όλες, κι ωστόσο διαφορετική. Μια πόλη παρεξηγημένη ίσως. Που πάντα ανοίγει την αγκαλιά της, για να με καταπιεί ή να με νανουρίσει.
Πρέβεζα σημαίνει ΠΕΡΑΣΜΑ!!! Από μια ιστορία στην ίδια τη ζωή…

Τέλος


Λαμπρινή Παπαδημητρίου