Γράφει η Βασιλική Κάππα:Με αφορμή μια παράσταση πολύ διαφορετική από μια ηθοποιό που για πρώτη φορά απλώνει άφοβα μπροστά στο κοινό μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων, που την αφήνουν απογυμνωμένη και ευάλωτη μπροστά του, συναντάμε τη Ζώγια Σεβαστιανού. Η παράσταση ονομάζεται «Στη Σκοινί» και είναι πράγματι μια ακροβασία ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, στην κατάπτωση και το πάθος, στη συγκίνηση και το γέλιο. Η Ζώγια Σεβαστιανού ακροβατεί κρατώντας με επιτυχία την ισορροπία της. Το κοινό την ακολουθεί και παρασυρμένο πέφτει στην παγίδα της υποκριτικής της ορμής. Εκείνη όμως δείχνει να ξέρει τι κάνει, γιατί την τελευταία στιγμή του απλώνει το χέρι και το οδηγεί σε αντίθετη κατεύθυνση, σε αντίθετο ρυθμό, σε άλλες αποχρώσεις.

Τι σημαίνει για σένα αυτό το έργο «Στη σκοινί»;

Κοίταξε να δεις… για μένα είναι ένας τρόπος να ρίξω μια εύθυμη ματιά στην παράνοια μας. Αυτό  είναι.

Πιστεύεις ότι αυτό το είδος θεάτρου, στο οποίο νομίζω δοκιμάζεσαι πρώτη φορά, σε ωθεί να επιστρατεύσεις διαφορετικά εκφραστικά και υποκριτικά εργαλεία από μέσα σου;

 Διαφορετικά όχι. Θα σου πω τι γίνεται… Υποκριτικό είναι πάλι το παιχνίδι. Αλλά υπάρχει αυτό που με έκανε να παγώσω την πρώτη φορά που το έκανα: η πολύ άμεση επαφή με το κοινό. Και στο θέατρο βέβαια υπάρχει κοινό, αλλά εκεί το κοινό είναι κάτι γενικό, εδώ είναι συγκεκριμένα άτομα που τους κοιτάς από πολύ κοντά, μετωπικά. Την πρώτη φορά με αγρίεψε ύστερα με μάγεψε.

Πως θα ονόμαζες αυτό το είδος θεάτρου;

Αχ πρέπει να του δώσω όνομα; Γιατί; Είναι ένα είδος μπαρ θίατερ, σταντ απ κόμεντι και επιθεωρηση ακόμη. Μάλλον όχι, ας το πούμε καλύτερα άμεσο Θέατρο…

 Πως προέκυψε αυτή η ιδέα;

Από ανάγκη να πω κάποια πράγματα μιλώντας αλλά και τραγουδώντας. Ήθελα όμως να παίξω κάποια τραγούδια. Είναι καημός όλων των ηθοποιών να τραγουδάνε.

 Θεωρείς ότι σε αυτό το έργο βγάζεις μια άλλη πλευρά του εαυτού σου;

Ναι. Είμαι πιο ελεύθερη να έχω στοιχεία κλόουν και εμένα μου αρέσει πάρα πολύ αυτό. Και, βέβαια, σε αυτό το δρώμενο είναι μάλλον απαραίτητο να τα έχω αυτά τα στοιχεία. Επίσης είναι γεγονός ότι αυτή η άμεση επαφή, όταν υπάρξει, είναι ένα γέμισα των μπαταριών πολύ διαφορετικό. Μετά την ψυχρολουσία της πρώτης φοράς, τη δεύτερη φορά, που λειτούργησε καλύτερα η επαφή με το κοινό, γύρισα σπίτι μου και ήμουν τόσο γεμάτη. Νομίζω το θέατρο δεν μου το έχει δώσει αυτό με τέτοιο τρόπο.

Πόσα χρόνια ασχολείσαι με το θέατρο;

Έχω τελειώσει τη σχολή από το 86 και έχω αρχίσει να δουλεύω από την πρώτη χρονιά μετά, μας πήρε ο Κουν εμένα και άλλες μαθήτριες του έτους μου για να παίξουμε στο χορό, στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή στο Ηρώδειο.

Πώς έχεις δουλέψει τη φωνή σου;

Έχω προσπαθήσει να δουλέψω τη φωνή μου, αλλά ο εσωτερικός δρόμος που ακολουθώ είναι ότι επιχειρώ να παίξω τα τραγούδια, έτσι, μέσα από αυτόν τον δρόμο, οδηγούμαι στο τραγούδι.

Ποιο είναι το απόσταγμα της θεατρικής σου διαδρομής μέχρι σήμερα θεωρείς;

Να σου πω την αλήθεια… Αισθάνομαι ότι σαν ηθοποιός έχω μπει σε άλλη φάση υποκριτικά… σαν να έχω ηρεμήσει, σαν να μην αντιμετωπίζω με τόσο αγχώδη τρόπο το ρόλο. Σίγουρα και η εμπειρία της ζωής παίζει έναν ρόλο σε αυτό αλλά και χρόνος μέσα στην τέχνη. Έπρεπε να παρατηρώ τον εαυτό μου, κάποιες φορές αυτή η πράξη σχεδόν αγγίζει τα όρια της παράνοιας, ωστόσο είναι βασικό εργαλείο του ηθοποιού. Ταυτόχρονα είναι και ένα είδος διαλογισμού, παρατηρείς την ίδια τη λειτουργία της συνείδησης και ταυτόχρονα εποπτεύεις ακόμη και το τμήμα της εκείνο που παρατηρεί. Με αυτό τον τρόπο και με τις εμπειρίες που αποκτώ μέσα στο χρόνο αισθάνομαι ότι γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου από ότι παλιά.

Αυτό οδηγεί σε μια συμφιλίωση με τον εαυτό;

Βέβαια… Γνωρίζω δεν σημαίνει κρίνω… είναι κάτι πέρα από αυτό. Αν κάτι το παρατηρείς και θεωρείς ότι δεν είναι σωστό, μέσα από την παρατήρηση αναζητάς την πηγή αυτής της συμπεριφοράς. Άλλωστε ένας ηθοποιός καλείται τελικά να βρει την πηγή μιας συμπεριφοράς όχι να μιμηθεί τη συμπεριφορά, γιατί τότε είναι ένας «εξωτερικός» ηθοποιός. Ενώ, λοιπόν, θεωρείς ότι δεν είναι σωστό, παρατηρώντας και μόνο την αιτία που οδηγεί σε αυτή τη συμπεριφορά, κάπως το όλο πράγμα χάνει τη δύναμη του χωρίς να χρειαστεί να κάνεις τίποτα.

 Πιστεύεις ότι υπάρχουν ηθοποιοί που είναι κωμικοί η δραματικοί;

Πιστεύω ότι ένας ηθοποιός ευέλικτος μπορεί να κινηθεί και στις δύο περιοχές. Βέβαια δεν μπορώ να αρνηθώ ότι υπάρχουν φύσει και θέσει κωμικοί και δραματικοί ηθοποιοί. Η κωμωδία έχει έναν τρομερό ρυθμό που αν το παραβείς έστω και κατά κλάσμα του δευτερολέπτου είναι σαν να παραβιάζεται το σύμπαν.

Η Ζώγια Σεβαστιανού έχει στη συνομιλία την ίδια ειλικρινή αμεσότητα που διακρίνεται και στη σκηνή. Η πορεία της στον κόσμο του θεάτρου της έχει προσθέσει εμπειρία, ωστόσο φαίνεται πως εκείνη δεν αρκείται μόνο σε αυτήν, ανοίγεται και τολμά και, ίσως γι’ αυτό, διατηρεί ανέπαφη την παιδικότητα και τη ζωντάνια της.

Τελευταίες παραστάσεις Τρίτη 5 Ιουνίου, Δευτέρα 11 Ιουνίου και Τρίτη 12 Ιουνίου ώρα 9 και 15 στο θέατρο ΒΙΚΤΩΡΙΑ, 3ης Σεπτεμβρίου 119 και Μαγνησίας 5