Ο Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης σκηνοθετεί την παράσταση “ΚΥΝΑΣΤΟΝ” ,του Στέφανου Κακαβούλη, που ανεβαίνει στο Studio Μαυρομιχάλη την Τετάρτη 18 Μαρτίου , έως και την Κυριακή 12 Απριλίου . Ο Κύναστον είναι ο τελευταίος άντρας ηθοποιός, που υποδύεται γυναικείους ρόλους στο θέατρο (17ος αιών.) και από μικρός βρίσκεται στο θίασο του εραστή και συνεργάτη του Γουίλλιαμ Τζόνσον
Η σχέση των δύο ανδρών έρχεται σε ρήξη όταν ο Γουίλλιαμ αποφασίζει να προσλάβει γυναίκα ηθοποιό στο θέατρό του. Μέσα από τη διαμάχη των δύο ηρώων και από την σχέση τους, καταδεικνύονται κοινωνικά και προσωπικά θέματα, που αφορούν στην θεατρική τέχνη και στην ανακάλυψη της ταυτότητάς τους σαν ηθοποιοί, αλλά, κυρίως, σαν άνθρωποι.
Με αφορμή την νέα του αυτή σκηνοθετική δουλειά ,του ζητήσαμε να μας δώσει μια ιδέα για το τι θα βιώσουμε παρακολουθώντας την παράσταση αλλά και πώς ο ίδιος την βιώνει σκηνοθετώντας την. Επιπλέον μας καταθέτει την άποψή του για το πώς αντιλαμβάνεται την τέχνη του, καθώς και την κινηματογραφική και θεατρική πραγματικότητα στην χώρα μας.
Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη
Ο Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης ενώ άρχισε την καριέρα τους ως...μικροβιολόγος, γρήγορα κόλλησε το “μικρόβιο” της υποκριτικής και στη συνέχεια της σκηνοθεσίας. Ξεκινώντας , το 1990, πέτυχε την εισαγωγή του στην Δραματική σχολή του Γ. Θεοδοσιάδη. Από τότε ασχολήθηκε με την ηθοποιία αλλά και με όλα τα στάδια παραγώγης ταινιών, ενώ πλέον σήμερα , παραδίδει και ο ίδιος σεμινάρια παραγωγής, σεναρίου, σκηνοθεσίας και διδασκαλίας ηθοποιών.
Παρόλα αυτά, η κύρια δράση του αφορά στις κινηματογραφικές ταινίες μικρού μήκους τις οποίες υποστηρίζει ιδιαίτερα, ως σκηνοθέτης, διευθυντής παραγωγής και παραγωγός . Στα πλάισια αυτά ίδρυσε την Αστική Μη κερδοσκοπική Εταιρεία “t-shOrt” (www.t-short.gr ), που έχει ως κύριο αντικείμενό της, την ταινία μικρού μήκους και τη -με κάθε τρόπο- προώθησή της. Ωστόσο και στο θέατρο έχει σκηνοθετήσει σημαντικές παραστάσεις όπως “Η Κυρία του Κυρίου”, “Η βαλίτσα” κλπ.
“Στόχος μας ήταν να μη να μην γίνουμε εξωτερικοί και αδιάφοροι”
Πείτε μας δυο λόγια για την θεατρική παράσταση “ΚΥΝΑΣΤΟΝ” που σκηνοθετείτε.
Ο «Κύναστον» είναι η πρώτη θεατρική παραγωγή της t-short. Μέσα από τη διαδικασία αυτή προσεγγίζουμε το μικρό θέατρο, την ευέλικτη παραγωγή, την συντροφική διαδικασία και όσον αφορά στην θεματολογία, τη δύναμη που έχουν τα ζητήματα που θέλουμε να θίξουμε και για τα οποία μας ενδιαφέρει να μιλήσουμε. Σε δύσκολες για την τέχνη εποχές (πότε δεν ήταν δύσκολες άλλωστε?), η προσωπική έκφραση χρειάζεται – πέρα από τα οικονομικά – αντοχές, θέσεις, άποψη, και φυσικά Επιμονή και Υπομονή. Ο «Κύναστον» λειτούργησε μέσα από όλα αυτά, θέλουμε να πιστεύουμε, καλά και αποτελεσματικά. Ο τελευταίος λόγος αφορά στον κόσμο που θα μας δει.
Ποιο στοιχείο της πιστεύετε οτι θα συγκινήσει περισσότερο το κοινό;
Οι σχέσεις των ηθοποιών μεταξύ τους, άρα οι σχέσεις των ηρώων και κατ’ επέκταση ο ίδιος ο «λόγος» του κειμένου. Το έργο στηρίζεται περισσότερο στις ερμηνείες των ηθοποιών και λιγότερο στην φιοριτούρα μιας μεγάλης παραγωγής. Παρ’ όλα αυτά, από το φωτισμό μέχρι και την μουσική, όλα κινήθηκαν προς την κατεύθυνση να υποβάλλουν, να συγκινήσουν και να κεντρίσουν, αποκαλύπτοντας το δράμα, όχι μόνο του Κύναστον, αλλά και του Γουίλλιαμ.
Πρόκειται για ένα έργο, που η δράση του τοποθετείται στα μέσα του 17ου αιώνα στην Αγγλία και είναι εμφανές ότι θέτει θέματα σχέσεων, (το νέο και το παλαιό).Είναι αρκετά εσωτερική η διαδικασία. Πόσο δύσκολο ήταν να πραγματωθεί?
Καμιά διαδικασία στην τέχνη δεν είναι «εύκολη». Βεβαίως σε ένα επίπεδο αξιολογήσεων υπάρχουν διαβαθμίσεις. Δεδομένου ότι στόχος μας ήταν να μη να μην γίνουμε εξωτερικοί και αδιάφοροι, ήταν αρκετά δύσκολο να ξεπηδήσει ο πυρήνας των χαρακτήρων και μιας κουλτούρας της εποχής γύρω από το θέατρο και την αντιμετώπισή του. Ξέρετε, όταν ασχολείσαι με τις ανθρώπινες σχέσεις και το «καλημέρα» ακόμη, θέλει πολλή δουλειά για να ειπωθεί με σωστό και ακριβή τρόπο γιατί δεν πρέπει να προδίδει την πρόθεση και τον στόχο του ήρωα. Εδώ μιλάμε για σχέσεις “ιδιαίτερες” και σε ότι αφορά τους δύο αλλά και σε ό,τι αφορά στην σχέση τους με τα θέματα της τέχνης και της εποχής..
Το θεατρικό το έχει γράψει ο Στέφανος Κακαβούλης και ταυτόχρονα ερμηνεύει έναν από τους ρόλους. Αυτό βοήθησε στην προσέγγιση των ρόλων, στην ανάπτυξη των χαρακτήρων?
Ασφαλώς ο συγγραφέας ως «πατέρας» των ηρώων και των καταστάσεων γνωρίζει σε βάθος όλα όσα τους αφορούν. Η διαδικασία μέσα από την οποία πρέπει, αυτοί, να ζωντανέψουν στην σκηνή, απαιτεί μια άλλη διαδρομή. Όταν έχεις γράψει τον ρόλο που παίζεις υπάρχει ο κίνδυνος να εγκλωβιστείς σε αρχικές και παγιωμένες απόψεις για τον (τους) ρόλους. Αυτό σε μας δε συνέβη γιατί μας δόθηκε ο χρόνος να μιλήσουμε για όλα αυτά μέσα από άψογη συνεργασία, φιλία μεταξύ μας και την αγάπη όλων μας για το αποτέλεσμα.
“Να εκτιμούμε όχι μόνο το grande , αλλά και το λεπτό και το αδιόρατο”
Σαν παραγωγός, πώς κρίνετε την θεατρική και την κινηματογραφική πραγματικότητα στη χώρα μας;
Αν εξαιρέσουμε τις μεγάλες και πλούσιες παραγωγές, όλες οι υπόλοιπες είναι ένα θαύμα για το πώς καταφέρνουν να ολοκληρώνονται. Τα χρήματα, δεδομένης της καλλιτεχνικής αξίας των ανθρώπων, είναι, όχι μόνο απαραίτητα, αλλά βασικός καταλύτης σε ότι αποφάσεις πρέπει να παρθούν. Αναμφισβήτητα η θεατρική μας παιδεία είναι μεγαλύτερη και πιο ολοκληρωμένη από την κινηματογραφική. Εκεί θέλουμε ακόμα δουλειά, ίσως γιατί τα ποσά που χρειάζονται και οι διαδικασίες που απαιτούνται, είναι αδιανόητες σε σχέση με την θεατρική παραγωγή. Είμαστε μια φτωχή χώρα, λένε! Εγώ πιστεύω πώς είμαστε μια χώρα που δε ξέρει να διαχειρίζεται αυτά που έχει.
Τί ήταν αυτό που σας γοήτευσε στην σκηνοθεσία και αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτήν επαγγελματικά;
Α! Ακόμα δεν ξέρω. Ελπίζω να μπορώ να γίνω σκηνοθέτης με την πλήρη σημασία του όρου και τότε θα σας απαντήσω σε αυτό το δύσκολο ερώτημα. Αν πρέπει να πω κάτι έτσι επιπόλαια θα έλεγα πως όλο αυτό ξεκινάει από το ότι με ενδιαφέρει να ασχολούμαι με το όμορφο, το ωραίο το καλό. Ίσως επειδή η σκηνοθεσία πρέπει να καταλήγει σε αυτό.
Αγαπάτε ιδιαίτερα τις ταινίες μικρού μήκους. Ποια είναι η ιδιαίτερη ομορφιά των “μικρών”;
Βαρέθηκα να βλέπω παντού Μεγάλα, Διάσημα, Πλούσια. Κανένας δεν ασχολείται επί της ουσίας με μια άλλη περιοχή πραγμάτων όπου αυτά που συμβαίνουν εκεί, όντας «μικρά», έχουν δύναμη και πάθος. Όποιος ασχολείται με τα «μικρά», διαπιστώνουμε πως το κάνει με μοναδικό στόχο να πάει στα «μεγάλα». Εμένα με ενδιαφέρει να μείνω στα «μικρά». Όπως λέω χαριτολογώντας «δε θα ’θελα η t-short να γίνει t-big». Μέσα από το μικρό μπορώ να κάνω μεγάλα πράματα και αυτό μου αρκεί.
Στην τέχνη έχουμε μάθει να εντυπωσιαζόμαστε και όχι να βιώνουμε το θέαμα. Πιστεύετε ότι οι προσπάθειές μας θα πρέπει να χαρακτηρίζονται από το μυαλό ή από το συναίσθημα?
Όλα είναι χρήσιμα. Δε μπορούμε να αφαιρέσουμε το «υπερθέαμα» από την ανθρώπινη ψυχολογία. Χρειάζεται και αυτό όπως και μια μικρή εσωτερική παράσταση. Το ζήτημα είναι οι αναλογίες τους στο καλλιτεχνικό τοπίο και η δυνατότητα που δίδεται στους ανθρώπους να εκτιμούν όχι μόνο το grande αλλά και το λεπτό και το αδιόρατο.
Σε κάθε περίπτωση χωρίς μυαλό και συναίσθημα ακυρώνεται και το μεγάλο και το μικρό.