Κρατώντας στα χέρια μου την νέα ποιητική συλλογή του Σπύρου Τσοτάκου «Μετά το γιώτα της Ίωσης» χωρίς να το καταλάβω φράσεις του Λόρκα μορφοποιούν συναισθήματα και νοήματα «Μα τι να σου πω για την Ποίηση; Τι να σου γι' πω αυτά τα σύννεφα, γι' αυτό τον ουρανό; Να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω και τίποτα' άλλο. Καταλαβαίνεις πως ένας ποιητής δεν μπορεί να πει τίποτα για την Ποίηση. Αντίθετα, αν είναι αλήθεια πως είμαι ποιητής από χάρη του Θεού ή του δαίμονα είναι εξίσου αλήθεια ότι είμαι ποιητής χάρη στην τεχνική και την προσπάθεια, και γιατί κατέχω απόλυτα του τι είναι ποίημα.»
Η ευαισθησία και ο πλούτος στη συναισθηματική και καλλιτεχνική έκφραση της ποιητικής συλλογής ,η αισθητικότητα και η νοητικότητα δεν είναι δύο αντίθετες ιδιότητες και η μία δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την άλλη. Η διαφορά τους είναι, ότι η πρώτη πραγματοποιείται έμμεσα, από έξω, ενώ η άλλη άμεσα, από το έσω. Το απώτατο όριο της ποίησης στη φυγή της από τη σφαίρα του συνειδητού στη σφαίρα του υποσυνείδητου, το ιδανικό για την ποίηση της απόλυτης ελευθερίας.
H ποιητική ελευθερία του Σπύρου διαφυλάττει την εσωτερική ζωή, τον εσωτερικό κόσμο, που κινδυνεύει κάθε στιγμή να διαβρωθεί από τα δελεαστικά μηνύματα μιας πολύχρωμης όσο και αντιφατικής πραγματικότητας και από τη σκληρότητα του καθημερινού κοινωνικού ανταγωνισμού. Η εσωτερική ζωή είναι η πρώτη ύλη του ανθρώπου. Στην περίπτωση αυτή η αυτογνωσία είναι μια πράξη οριοθέτησης και διεύρυνσης αυτού του εσωτερικού κόσμου.
ΤΟ ΜΗ ΔΥΝΟΝ ΠΟΤΕ
Πώς να τα ξεφορτωθώ
όλα τούτα
βαριά
των ημερών ρετάλια
εγώ ο διαβατικός
όπως μια αλλαξιά
ρούχα
κι όμως
τόσο αυθύπαρκτα γυμνός
πρωτόπλαστος
σαν ανάγκη
Και πώς
να κάμω το εγχείρημα
να εισέλθω
στο φέγγος
που γεννάει
η εγκατάλειψη
Αναμφισβήτητα η τέχνη, αποτελεί για τον άνθρωπο μέσο έκφρασης, επικοινωνίας και δημιουργίας, πρέπει να έχει την θέση της στη ζωή μας και να μπορεί να αποτελεί εργαλείο καλλιέργειας, έκφρασης, και ψυχαγωγίας. Η ποίηση του Σπύρου Τσοτάκου μας μεταφέρει στην κατανόηση του εαυτού μας, μας βοηθάει να αξιοποιήσουμε το πολιτισμικό φορτίο που ο κάθε ένας μας μεταφέρει. Το έργο τέχνης υπερβαίνει τις εξαρτήσεις της ύλης, ξεπερνά τους περιορισμούς, μετουσιώνεται σε γεγονός πνευματικό.
Ο Σπύρος προσπαθεί, να επαναφέρει την πρώτη, σωματική και βιωματική επαφή που είχαμε με τα αντικείμενα, με σκέψεις, συναισθήματα, δράσεις πριν αυτά καταγραφούν στη συνείδησή μας ως γνωστά. Μας γνωρίζει την είναι η άρση της συνήθειας με εργαλείο την ποίηση.
Ο Μπόρχες λέει ότι Η ομορφιά καραδοκεί. Αν είμαστε ευαίσθητοι, θα την αισθανθούμε μέσα στην ποίηση όλων των γλωσσών. Όμως χρειαζόμαστε την διαδικασία της αισθαντικότητας. Χρειαζόμαστε τον τρόπο και την διαδρομή ώστε να αφεθούμε.
ΠΛΗΤΤΩΝ ΚΑΙ ΠΛΗΓΕΙΣ 
Έριξε την ασπίδα
Αποσαρκώθηκε άμυνες
και στάσεις χρεωμένες
Μάρτυς το σώμα του
Προπάντων δεν τον έπιασε
κάποια από τις γνωστές του
τάσεις υπερπροστασίας
για το ποιος θα γλιτώσει
τον επιτιθέμενο
ή θα τον αποτελειώσει
Ο Σπύρος πετυχαίνει την εστίαση στο μήνυμα χάριν του μηνύματος , δηλαδή την πρόσληψη του ηχητικού πλέγματος μέσω των αισθήσεων, την προβολή της "απτικότητας" του σημείου.
Ο Jakobson γράφει για την ποιητική λειτουργία της γλώσσας έγκειται εν μέρει στο να αντιμετωπίζει κανείς τις λέξεις (σημεία) σαν ανερμήνευτα αντικείμενα.
Συνεχίζοντας το ταξίδι στην ποιητική συλλογή του Σπύρου αβίαστα οι φράσεις του Έντγκαρ Άλαν Πόε με «Η ποίηση είναι σκέψεις που αναπνέουν, και λέξεις που καίνε.» με κάνουν να σκεφτώ ότι η σκέψη ταξιδεύει στο δημιουργικό κενό ανάμεσα στην φαντασία και την αλληγορία, στο πεδίο των προθέσεων του ποιητή και της διάθεσης του να κυριαρχήσει στα ένστικτα του κάνοντας μας θεατές αλλά και κοινωνούς.
ΡΑΨΩΔΟΣ
Άοστος σαν τα όνειρά του
βαδίζει πότε πολιορκημένος
πότε διθυραμβικώς
σε ανήκουστες ριμοτομίες
άτοπων ωδών
κι έτσι
Άσωτος επαγρυπνά
κάθε που ξεσπά ομορφιά
θεών με θέα στίχων
λύνοντας τους ζυγούς
ο αστερισμός της Καλλιόπης
Ο Ποιητής Σπύρος Τσοτάκος μας προτρέπει να υπερβούμε τα περιορισμένα όρια της ζωής Ενώνει την τέχνη σε μια συνολική ύπαρξη, και κάνει πιο κοινωνική την ατομικότητά του. Ο Μπρεχτ τονίζει ότι σε μια κοινωνία, το άμεσο αποτέλεσμα του έργου τέχνης είναι να καταπνίγει τις κοινωνικές διακρίσεις έτσι ώστε να δημιουργείται ένα σύνολο που δεν είναι χωρισμένο σε τάξεις, αλλά είναι καθολικά ανθρώπινο. Μέσα από την τέχνη, η ατομικότητα έρχεται δεύτερη κι αυτό που έρχεται πρώτο είναι η συμμετοχή στη εμπειρία.
Ο Σοπενχάουερ, όπως και ο Καντ, πίστευε ότι η γνώση μας του κόσμου περιορίζεται μόνο στη γνώση της εμφάνισής του παρά της αλήθειας του, αντίθετα από τον Καντ θεωρούσε ότι μπορούμε να ανακαλύψουμε δρόμους προς την αλήθεια μέσα από την αυτογνωσία. H αληθινή πραγματικότητα είναι η «θέληση», η οποία εκδηλώνεται σε όλες τις ενσυνείδητες πράξεις μας.
Με αυτήν την σκέψη η ποίηση του Σπύρου εμπεριέχει τις αλήθειες μια πραγματικά καλλιτεχνικής εμπειρίας. Δεν νοσταλγώ ούτε καν τις αισθήσεις των περασμένων στιγμών. Το κάθε τι που αισθανόμαστε απαιτεί τη στιγμή του. Όταν η στιγμή περάσει γυρίζει η σελίδα και η ιστορία συνεχίζεται.
Χρήστος Ν. Καρακάσης
Ο Τσοτάκος Σπύρος γεννήθηκε το 1972 στην πόλη των Αθηναίων. Σπούδασε Κοινωνική Εργασία, Ψυχολογία και Ψυχοθεραπεία. Υπήρξε μέλος της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων ενώ ποιήματά του έχουν φιλοξενηθεί σε εφημερίδες, περιοδικά και στο διαδίκτυο.
Το 1994 μαζί με τους, Χρυσό Νικόλαο και Γιαννακουδάκη Λευτέρη, συνέγραψε το θεατρικό έργο «Aeterna Veritas» που ανέβηκε από την θεατρική ομάδα «ΒΙΟ.ΘΕΑ».
Το 2007 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τον τίτλο «Αναμονής Ανθοφορία».
Το 2013 κυκλοφόρησε η δεύτερη ποιητική του κατάθεση υπό τον τίτλο «Μετά το γιώτα της Ίωσης». Εκδόσεις Κουίντα