{mosimage}Ένας από τους λίγους έλληνες σκηνοθέτες, που ενώ επέλεξε να παραμείνει αυτόνομος, μακριά από τα μεγάλα στούντιο της εποχής, δημιούργησε ταινίες που ξεχώρισαν παγκοσμίως.

Ο Βασίλης Γεωργιάδης συνήθιζε να συχνάζει στο μπαρ του κινηματογράφου «Σταρ» της οδού Αγίου Κωνσταντίνου και να βλέπει αδιάλειπτα τις ταινίες που προβάλλονταν εκεί. Στον ίδιο χώρο έτυχε να διαβάσει στην εφημερίδα για την ίδρυση της Ακαδημίας Κινηματογραφικών Σκοπών την οποία διηύθυνε ο ελληνοαμερικανός Ορφέας Καραβίας. Χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισε να εγγραφεί και να παρακολουθήσει τα μαθήματα σκηνοθεσίας.

Γρήγορα απογοητεύτηκε από την ποιότητα των σπουδών και ίσως να τα παρατούσε αν δεν ερχόταν σε επαφή με το μοντάζ, που τον γοήτευσε και έγινε αιτία να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Σχολή.

Αφού έκανε και τη θητεία του στο στρατό, αποφάσισε να μην δώσει εξετάσεις για το δίπλωμα των Πολιτικών Επιστημών, γιατί είχε συνειδητοποιήσει πως ήθελε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Τα πράγματα όμως δεν ήταν εύκολα, γι’ αυτό παρακολούθησε μια σχολή υγειονομικών και στη συνέχεια εργάστηκε για ένα χρόνο ως υγειονομικός υπάλληλος στο Ξυλόκαστρο. Παράλληλα εργαζόταν, όποτε αυτό ήταν εφικτό, ως βοηθός σκηνοθέτη.

{gallery}georgiadis{/gallery}

Το 1948 ήρθε σε επαφή με τα στούντιο της Φίνος Φιλμ και λίγο αργότερα ο Νίκος Τσιφόρος τον έκανε βοηθό του. Έξι χρόνια μετά, και ενώ ήταν βοηθός του Ντίνου Δημόπουλου στον «Αγαπητικό της βοσκοπούλας», άρχισε να γυρίζει την πρώτη του ταινία. «Οι άσοι των γηπέδων», σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλη, γυρίζονταν επί δύο χρόνια, λόγω οικονομικών δυσχερειών, αλλά όταν η ταινία προβλήθηκε στους κινηματογράφους έκανε μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία.

Ακολούθως ο Γεωργιάδης γύρισε τις ταινίες:

• «Περιπλανώμενοι Ιουδαίοι» (στη συνέχεια μετονομάστηκε σε «Δοσατζήδες»)
• «Διακοπές στην Κολοπετινίτσα»
• «Κρυστάλλω»
• «Φλογέρα και αίμα»
• «Οργή», κ.ά

ώσπου έφτασε η ώρα της ταινίας «Κόκκινα φανάρια» (1962), βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Αλέκου Γαλανού. Τα «Κόκκινα φανάρια» προτάθηκαν το 1963 για το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Το ίδιο συνέβη και το 1966 με την ταινία του «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο». Εξίσου σημαντική τύχη είχε και η ταινία του «Κορίτσια στον ήλιο» η οποία το 1968 ήταν υποψήφια για τη Χρυσή Σφαίρα (το βραβείο των ξένων ανταποκριτών του Χόλλυγουντ).

Ο Βασίλης Γεωργιάδης συνέχισε να κάνει ταινίες που ξεχώριζαν, όπως ήταν:

• ο «Μπλοφατζής»
• το «Αγάπη για πάντα»
• «Η μάχη της Κρήτης», κ.ά.

ενώ μετά τη μεταπολίτευση ασχολήθηκε με την τηλεόραση, σκηνοθετώντας μερικές από τις πιο σημαντικές τηλεοπτικές παραγωγές, όπως:

• «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»
• «Οι Πανθέοι»
• και «Ο Γιούγκερμαν»

Η πολιτεία άργησε αρκετά να τιμήσει τον Βασίλη Γεωργιάδη. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια, για να φτάσουμε στο 1999, όπου κατά τη διάρκεια του 40ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ο Γεωργιάδης τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του.