Ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης, είναι μόνο τρεις από τις ιδιότητες του πολυσχιδούς Ορέστη Λάσκου, του ανθρώπου με την άκρως καλλιτεχνική ψυχή που δεν δίστασε να παρατήσει τις σπουδές του στην Ιατρική και στη συνέχεια, εν μία νυχτί να το σκάσει κι από τη Σχολή Ευελπίδων, όπου σπούδαζε, για να αρχίσει τη δημιουργική περιπλάνησή του στο χώρο της Τέχνης.

Αρχικά, εμφανίστηκε ως ηθοποιός, έγραψε σενάρια («Μακριά απ’ τον κόσμο», «Παλιάτσος της ζωής», «Αστέρω», «Δάφνις και Χλόη», κ.ά.) αλλά λίγο αργότερα, το 1931, πέρασε πίσω από τον κινηματογραφικό φακό σκηνοθετώντας την ταινία «Δάφνις και Χλόη», που έμελλε να αποτελέσει σταθμό στην ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου. Πέρασαν κάποια χρόνια, μεσολάβησε και η Κατοχή και στα 1945 ξανάπιασε τη σκηνοθετική μπαγκέτα για να γυρίσει τις «Ραγισμένες καρδιές», με τη Στέλλα Γκρέκα, η οποία υπήρξε η πρώτη σύζυγός του.

Ο Ορέστης Λάσκος ξαναπαντρεύτηκε το 1960 με την Μπεάτα Ασημακοπούλου, δίπλα στην οποία έζησε ως το θάνατό του, και από την οποία απέκτησε ένα γιο. Χρειάστηκε να μεσολαβήσουν άλλα οκτώ χρόνια ως την επόμενη ταινία του, την «Ωραία του Πέραν».

Έκτοτε, άρχισε, ουσιαστικά, η καριέρα του στον κινηματογράφο και συνεχίστηκε αδιάκοπα ως το 1971. Το 1953, ο Ορέστης Λάσκος ξεκίνησε τη συνεργασία του με τη Φίνος Φιλμ, με την ταινία «Γκόλφω» και συνέχισε στην ίδια εταιρεία και το 1954 με την ταινία η «Άγνωστος». Επρόκειτο για μεταφορά της μεγάλης θεατρικής επιτυχίας της Κυβέλης, η οποία σ’αυτή τη μία και μοναδική εμφάνισή της στη Μεγάλη Οθόνη κράτησε και πάλι τον ομώνυμο ρόλο.

Ακολούθησαν μια σειρά από ταινίες (κυρίως με άλλες κινηματογραφικές εταιρείες), κάποιες από τις οποίες έγιναν ιδιαίτερα αγαπητές από το ευρύ κοινό:

• «Φτωχαδάκια και λεφτάδες»
• «Για ποιόν χτυπάει η κουδούνα»
• «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση»
• «10 μέρες στο Παρίσι»
• «Το έξυπνο πουλί» κ.ά.

Ο Ορέστης Λάσκος υπήρξε ένας ευαίσθητος καλλιτέχνης από την αρχή ως το τέλος της ζωής του κι έτσι έμεινε στη μνήμη όλων όσοι τον γνώρισαν. Αγάπησε με πάθος τον Κινηματογράφο και δε θέλησε ποτέ να τον προδώσει, γι’ αυτό και αρνήθηκε πεισματικά να ασχοληθεί με την τηλεόραση.

Αξιοσημείωτη ήταν και η ποίηση του Ορέστη Λάσκου, που, αν και είχε αποσπάσει ευνοϊκές κριτικές, δεν έτυχε, δυστυχώς, ανάλογης αναγνώρισης, έστω κι αν ο Κωστής Παλαμάς είχε διακρινει στα ποιήματα του Λάσκου τη στόφα ενός μεγάλου ποιητή.