Σε μια εποχή, που οι προκλήσεις, διευκολύνσεις , υποσχέσεις της τεχνολογίας και του ορθολογιστικού πλαισίου του πολιτισμού μας και του τρόπου σκέψης του, μάς χαμογελούν συχνά ως αδιαμφισβήτητη λύση ή έστω σανίδα σωτηρίας της μιζέριας μας και των αδιεξόδων της, η σταθερή αξία της ποίησης μάς χτυπά την πόρτα ξανά και ξανά για να μάς θυμίσει το πεπερασμένο του μυαλού μας, όπως έχουμε δεχτεί να το χρησιμοποιούμε, δηλαδή περιορίζοντας το μεσα από τον ευνουχισμό της αίσθησης- μοναδικό καταφύγιο και ελπίδα επαναπροσδιορισμού της Κλίμακας, του μεγέθους μας και της απαιτούμενης σεμνότητάς μας προκειμένου να επιβιώνουμε στην ολότητά μας-δηλαδή με το σκληρό αλλά συγχρόνως λυτρωτικό του ταυτόχρονου της συνύπαρξης του ανεπαρκούς ,αλλά και του μεγαλείου μας.
Και για να «εκτεθώ» ακόμα πιο προσωπικά, ενθυμούμενη πάντα και αποδεχόμενη την πρόκληση της έκθεσης (στοιχείο από τα «ων ουκ άνευ» κάθε μορφής δημιουργίας , άρα και της ζωής της ίδιας) επιλέγω να σας χαιρετίσω με ένα από τα κατ’επιλογήν άτιτλα ποιήματά μου ! 
«Ξαναμμένα
δάχτυλα πλάθουν
σπηλιές
ξεμαλλιασμένες από
ανέμους λιπόθυμους που
έζησαν τη μέρα της
λήξης τους ,για να
δουν ξανά στην
Ανάσταση του κόσμου του
Α-θάνατου, τη Νικη Ονειρων
Θανατηφόρων να
τσαλακώνει
φτερούγες μολυσμένες, να
ποτίζει ξανά με λήθη και προσμονή της
νάρκης του τίποτα τη
βρώμικη υγρασία του κόσμου των
σκέψεων.
Αισθήσεων σκίρτημα-
Αγάπης Κάλεσμα».
Σας ευχαριστώ- με σεμνότητα. Τώρα που το ξαναβλέπω μετά από χρόνια σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να μπει ο τίτλος «Αγάπη»...
Δεν είμαι σίγουρη- για άλλη μια φορά!
Στέλλα Μαρή