Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα  ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ της Κύπρου 12/09/2007 Τους τελευταίους μήνες παρακολουθώ με ενδιαφέρον την αρθρογραφία του Φιλελεύθερου (αλλά και άλλων κυπριακών εφημερίδων) γύρω από το ζήτημα των χρηματοδοτήσεων κινηματογραφικών ταινιών από το Κυπριακό κράτος καθώς και τις δημόσιες τοποθετήσεις σκηνοθετών, ενδιαφερομένων και μη, πάνω στο θέμα

του Γιάννη Γουλέ (φοιτητού Χημείας ΕΚΠΑ - κωμικού)Ένα κείμενο για το ελληνικό ολοκαύτωμα.Η κ. Ελλαδίτσα στην εντατική. Έπαθε πνευμονία. Τα μικρόβια χτύπησαν οργανωμένα, ύπουλα, ήταν πολλά… Το ανοσοποιητικό σύστημα δεν λειτούργησε, πλην εξαιρέσεων. Η αντιβίωση άργησε να έρθει, το κουτάλι είχε χαθεί ενώ ήταν δύσκολο να βρεθεί και ένα ποτήρι νερό. Το οξυγόνο μειώθηκε, πολλά αντισώματα χάθηκαν…άδικα.

Ιούνης, Παρίσι και Grands Boulevards, όπως έμεινε η συνήθεια να λέμε αυτές τις φαρδιές λεωφόρους με τα μεγάλα κτίρια, τα μεγάλα μαγαζιά και τη μεγάλη κίνηση. Μεσημέρι, δώδεκα και κάτι.
Κοντινό πλάνο: Βουλεβάρτο της Μονμάρτρης, γωνία με την οδό Drouot. Αναρίθμητοι άνθρωποι, νωχελικοί ή βιαστικοί, με ενδιαφέρουσες ή αδιάφορες, αλλά αθέατες, σκέψεις περνούν αδιάκοπα. Σαν αυτόματα διαφορετικά μπογιατισμένα.

Η σκηνή μιας γυναίκας να ερωτοτροπεί με μουσικό άκουσμα τον εθνικό ύμνο, προκάλεσε την επέμβαση του Εισαγγελέα μετά από ανώνυμη καταγγελία Ο γενικός διευθυντής της έκθεσης "ART Αθήνα" οδηγήθηκε στον Εισαγγελέα με την διαδικασία του αυτοφώρου και τους ασκήθηκε δίωξη για προσβολή συμβόλων.

Από τις 2 έως τις 5 Μαΐου 2007 η πόλη Μούγλα της Τουρκίας (150 χιλ. νότια της Σμύρνης) φιλοξένησε την 3η Συνάντηση Ντοκιμαντέρ Ελλάδας Τουρκίας, μια εκδήλωση που παίρνει τη μορφή ενός πολύ σημαντικού θεσμού. Οι δέκα ταινίες από την Ελλάδα και οι έντεκα από την Τουρκία, που προβλήθηκαν στη διάρκεια τεσσάρων ημερών, έδωσαν την αφορμή για την ανάπτυξη ενός πολύ σημαντικού διαλόγου ανάμεσα σε έλληνες και τούρκους σκηνοθέτες και άνοιξαν νέους δρόμους συνεργασίας.

Όπως και να το κάνεις η μεσόγειος ενώνει και ακόμη περισσότερο η θάλασσα ενώνει. Αν και οι Τοσκανοί δεν παραδίδουν τα σκήπτρα στο μπλε, στο νησί του Έλβα, τα λιμανάκια όπως το Porto Azzuro και η Marina di Campo επιμένουν με όσες ποσειδώνιες δυνάμεις τους έχουν απομείνει.
Κι επιμένουν πολύ.

Και τα λουλούδια ανθίζουν κάποτε πιο πολύ. Κάποια από αυτά όμως είτε στρέφονται προς τον ήλιο είτε ανοίγουν τα φύλλα τους κατά τη διάρκεια της νύχτας. Σα να μου φαίνεται ότι το δικό μου λουλούδι- fiore είναι νυχτολούλουδο, όχι για να σνομπάρει το ζωογόνο ήλιο αλλά κυρίως για να ετεροφωτιστεί, και επειδή μέσω της ετερογνωσίας έρχεται η αυτογνωσία, θα παραθέσω όχι τόσο προβληματισμούς όσο περιγραφές εικόνων (εσωτερικών και εξωτερικών, φανταστικών και πραγματικών) για να προβληματιστούμε και γιατί όχι να αναστοχαστούμε κιόλας.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στον κατάλογο του αφιερώματος  στον Ροβήρο Μανθούλη που οργάνωσε  το  ΦΙΛΙΠ  26 Οκτωβρίου – 8 Νοεμβρίου 2006. Μια από τις ανεπάρκειες των μέσων μαζικής επικοινωνίας του καιρού μας είναι η κατάχρηση της ορολογίας. Οι επιστήμονές και οι ποιητές ξέρουν γιατί ακριβώς μιλάνε. Όταν η γλώσσα της Επικοινωνίας δεν σέβεται την ορολογία, στη θέση μιας γόνιμης συνεννόησης βασιλεύει η σύγχυση. Όταν μια συγκεκριμένη λέξη ή φράση μπορεί να ερμηνευθεί με διαφορετικούς τρόπους, είναι φυσικό να διαιωνίζεται η εντόνως δημαγωγική κοινωνία στην οποία ζούμε (στην οποία παρασύρεται ο μέσος πολιτικός και με την οποία καλλιεργείται ο μέσος τηλεθεατής). Είναι αλήθεια ότι οι όροι, με το πέρασμα του χρόνου, υφίστανται αλλαγές, αλλά όταν αυτό συμβεί –στον επιστημονικό, ιδιαίτερα, χώρο– μια καινούρια συλλογή από όρους θα είναι έτοιμη να μας βοηθήσει να συνεννοηθούμε. Στην τέχνη πάντως (όπως και στον έρωτα) η ορολογία μπορεί να είναι πανάρχαια αλλά δεν παύει να ισχύει.

70 χρόνια φωτογραφικής παρακαταθήκης. Γεννήθηκε στο ορεινό χωριό Κυψέλη της Άρτας από γονείς αγρότες το 1920 και βρέθηκε από μικρός στην Αθήνα, βιοπαλαιστής ετών δέκα, στη δουλειά την ημέρα και στο σχολείο το βράδυ. To 1928-1929 δούλευε ως υπάλληλος σε ένα μαγαζί. «Το αφεντικό μου δέχτηκε από την Αμερική κάτι αδέλφια του και θέλησε να τα ξεναγήσει. Ήθελαν να βγάλουν και μερικές φωτογραφίες. Είχαν ένα κουτί Kodak που το χειρίστηκα εγώ. Αυτό, εμένα με ηλέκτρισε. Να μπορώ να αιχμαλωτίζω τον ορατό κόσμο!» με αυτά τα λόγια ο Κώστας Μπαλάφας περιέγραψε την πρώτη του επαφή με τη φωτογραφία.

Στην Αθήνα έμεινε ως το 1936, οπότε και γύρισε στα Γιάννενα για σπουδές στη Γαλακτοκομική Σχολή, στην οποία και προσελήφθη στη συνέχεια. «Τα Γιάννενα είχαν τότε μια φωτογραφική κίνηση μεγαλύτερη από την Αθήνα. Υπήρχαν πολλές Rollei, πολλές Leica…Υπήρχε κάποιος φωτισμένος άνθρωπος κεί, ο Πανταζίδης. Είναι τώρα στο Παρίσι, ο πατέρας του ήταν φωτογράφος της Αυλής. Ήταν κάποιος Κουτσαβέργης αντιπρόσωπος της Agfa που διέδωσε τη φωτογραφία στην πόλη μ’ έναν έξυπνο τρόπο» είπε ο Κ. Μπαλάφας μιλώντας για τα Γιάννενα.